"дуб-дзядуля" ядвігін ш - кароткі змест

На надзеле героя-апавядальніка рос стары дуб. неяк, напрацаваўшыся, герой лёг пад ім адпачыць.дуб-дзядуля загаварыў чалавечым голасам. успомніў сваю маладосць, калі вакол быў лес, шумелі побач сваякі-дубы. папрасіў чалавека прынесці чыстай вады, тады б ён пакінуў пасля сябе памяць, нашчадкаў. чалавек кінуўся шукаць вады. першае возера, якое ён знайшоў, было напоўнена людскім потам. каля яго стаяла жанчына па імені праца. яна сыпала ў возера зямлю, каб менш давялося людзям ліць поту, напаўняючы возера.ля другога возера, возера слёз, была бяда. яна дзень і ноч у катлах ля вогнішча высушвала людскія слёзы, а возера не мялела.трэцяе возера поўнае не вады, а чырвонага віна, у якім апавядальнік пазнаў кроў. бабулька па імені цярпенне чэрпала конаўкай з возера і палівала зямлю.разбудзіла апавядальніка бура. дуб-дзядуля ляжаў павалены. праз некалькі гадоў з-пад яго вылезлі тры тоненькія роўныя дубочкі.

о любви:                                                

блаженство,

  дориде,

её глаза,

желание,

к*** (я помню чудное мгновенье),

признание, 

разлука ,

ночь,

рассудок и любовь. 

  о дружбе:  

    » вторая годовщина » ,друзьям (нет, я не » нет, я не изменил. до старости   » дружба » к другу стихотворцу » поедем, я готов; куда бы вы, » друзьям (богами вам еще » нет, я не байрон, я » пора, мой друг, » друзьям (вчера был день разлуки » нет, я не буду » предчувствие