Մէջ Ընդգծիր բազմակի անդամները։
Մեր փողոցում բացվող հրապարակներից մեկում երեք օր է, ինչ,
մի քարավան է կանգ առել: Ուղտերի բրդի, խմորի, թաղիքի յուրահա-
| տուկ հոտ, ուղտերի հոգնած ձայներ և խաղաղ նայվածքներ: Երեկո-
լան օջախները վառվում են: Պարզ, պարզ մի կենցաղ: Ուղտապան–
ները կերակրում, անվերջ շոյում ու փայփայում են իրենց ուղտերին:
Նրանք բարձր չեն ծիծաղում, ժպտում են միայն։ Նրանց ժպիտը
դժգույն է, մարող գույներով հազիվ գծագրվում է դեմքերի վրա և
անհետանում: Բայց անապատի մարդն ունի խոսուն աչքերու հրային
նայվածք, որոնք բերում են մեզ իրենց ավազների ջերմությունն ու
անդորրը:
(Վահան Թոթովենց)​