Сочинение на тему симваличны сэнс твораў васіля быкава

я хачу павіншаваць сяброўку з днём нараджэння і ёй заўсёды заставацца такой жа вельмі прыгожай і шчаслівай, як мы бачым яе сёння. я ёй кожны дзень сустракаць з усмешкай, ісці па жыцці з горда паднятай галавой, звонка пастукваючы высокімі абцасікамі і моцна трымаючы пад руку свайго каханага мужчыну, які ў цэлым свеце любіць толькі яе адну!

не выключана, што паменшаная копія помніка янку купалу, які рыхтуюць да «пераезду» у маскву, будзе ўстаноўлена і ў мінску, у музеі імя вялікага паэта. такое жаданне пакінуць на радзіме «дублікат» стварэння беларускіх майстроў цалкам вытлумачальна. як адзначыў намеснік міністра культуры рэспублікі беларусь уладзімір рылатка, шлях, які давялося прайсці аўтарам манумента (рэспубліканскі конкурс на распрацоўку праекта адбыўся вясною 2002 году) льву і сяргею гумілеўскім, безумоўна, нялёгкі. асабліва ж доўга вырашалася пытанне аб месцы размяшчэння скульптуры. называліся два асноўных адрасы - міускі плошчу і сквер каля кутузаўскага праспекта. у выніку спецыялісты спыніліся на апошнім варыянце. мадэль помніка таксама змянялася некалькі разоў (дарэчы, леў гумілеўскі - адзін з суаўтараў мінскага манумента, прысвечанага янку купалу). у прыватнасці, першапачаткова меркавалася, што пясняр будзе абапірацца на камень, цяпер - на «драўляную» агароджу з выявай папараць-кветкі. размесціцца скульптура з надпісам «мне сняцца сны аб беларусі» на зялёным пагорку, весці да яе будуць прыступкі, з пагорка будзе сцякаць крынічка. сквер каля кутузаўскага праспекта масквы (знаходзіцца ён у знакамітага дома, дзе жыў брэжнеў) досыць ціхі, помнік будзе выдатна праглядацца. дарэчы, фінансаваўся праект з бюджэту саюзнай дзяржавы без якіх-небудзь збояў. ідэя стварэння скульптуры была абвешчана ў 2002 годзе беларускімі грамадскімі арганізацыямі ў расіі і адобрана прэзідэнтам рэспублікі беларусь аляксандрам лукашэнкам і ў масквы сёння скульптары чакаюць вяртання са сталіцы расіі калегі - архітэктара юрыя грыгор'ева. пасля ўзгаднення творчых пытанняў пачнецца адліўка помніка ў бронзе (цяпер праца гатовая ў мяккім варыянце ў поўную велічыню). уладзімір рылатка называе помнік цікавым і тонкім. згодны з намміністра і леў гумілеўскі, які лічыць, што янка купала на гэты раз атрымаўся ня узнёсла-гераічным, а рамантычна-лірычным. у сваю чаргу старшыня рэспубліканскага мастацка-экспертнага савета па манументальным мастацтве іван міско запэўніў, што прайсці праз дзве «экспертызы» - беларускага савета і маскоўскага - справа нялёгкая. а гэта гаворыць пра тое, што помнік сапраўды атрымаўся. дакладная дата ўстаноўкі тварэння гумілеўскіх яшчэ не вызначана. у канцы траўня бронзавая статуя янкі купалы (у вышыню - амаль чатыры з паловай метра) ужо будзе гатова да адпраўкі ў первопрестольную. не выключана, што ўрачыстая цырымонія адкрыцця помніка адбудзецца ў верасні - у дзень беларускага пісьменства або ў дзень масквы.

я.купала паказаў у творы цяжкі шлях беларускага сялянства ў пошуках страчанай бацькаўшчыны, зямлі і волі. галоўны герой драмы — сымон, старэйшы сын зяблікаў. гэта свабодалюбівы, непакорны, моцны духам чалавек. ён здольны абараніць сваю чалавечую годнасць, заступіцца за іншых. "свайго ў крыўду не папушчу, хоць бы там свет дагары нагамі перакуліўся", — гаворыць ён. зоська і незнаёмы параўноўваюць яго з вольнай птушкай, магутным арлом: "птушкаю-арлом быць бы табе і лётаць па паднябессі, як лётае вецер гэты вольны! ". вобраз сымона пададзены ў развіцці. спачатку ён, як і яго бацька, спадзяецца на справядлівасць суда і законаў. упэўнены ў сваёй праваце, ён, калі дваровыя людзі заворваюць пасевы, з сякераю ў руках бароніць сваю зямлю. як чалавек рашучы, настойлівы і ўпарты, сымон хоча дабіцца праўды ўласнымі сіламі. на бацькавай магіле ён дае клятву "жывым не сысці з гэтага месца, з гэтага разграбленага хай б'юць, рэжуць, катуюць". на прапанову маці скарыцца, пайсці да паніча на службу сымон рашуча адказвае: "пакарыцца? . гэта, мамачка, значыць: прадаць, утапіць сябе, цябе, нас усіх у няволю ім на векі вечныя — запрасіцца ў вечнае рабства, з якога выхаду ніколі не знойдзем ні мы, ні тыя, што пасля нас рабства ў спадчыну атрымаюць". прымірыцца з панічом для сымона — гэта здрадніцтва, адступніцтва. становіцца зразумелым, чаму герой так строга асуджае зосю, якая свядома пайшла на сувязь з панічом і аддала сябе на "загубу, на глум вечны". шлях да актыўнай і дзейснай барацьбы сымон адшукаў не адразу. пераканаўшыся ў марнасці намаганняў сваімі сіламі дабіцца справядлівасці, сымон пачынае задумвацца над сэнсам бацькавых слоў, што "трэба розумам ваяваць, а не тапаром". пад уплывам перажытага (смерці бацькі, страты зямлі і хаты, ганьбы зоські), а таксама агітацыі незнаёмага погляды галоўнага героя драмы на шляхі вызвалення з няволі мяняюцца: "i я розумам буду ваяваць і другіх вучыць да гэтае вайны. годзе крыўды, годзе няпраўды! " разам з незнаёмым ён ідзе "на вялікі сход! па бацькаўшчыну! " на гэтым сходзе, па словах незнаёмага, будзе вырашацца пытанне аб тым, як выгнаць з роднай зямлі страшнага смока-упыра, як далей змагацца за поўнае вызваленне