Мини-сочинение по языку на тему "зимние каникулы"

я вельмі люблю зімовыя вакацыі. хоць яны і значна карацей, чым летнія, затое заўсёды праходзяць весела і ярка. усё таму, што на зімовыя вакацыі мае любімыя святы - новы год і каляды. усе два тыдні адпачынку ад заняткаў пануе святочная атмасфера.звычайна я праводжу зімовыя вакацыі дома, таму што на святы да нас прыязджаюць бабуля і дзядуля ці іншыя сваякі. мы ўсе разам рыхтуемся да святкавання - ўпрыгожваем дом і рыхтуем смачныя стравы. а потым усёй сям'ёй сустракаем новы год, звычайна не спім усю ноч.зімовыя канікулы магчымасць адпачыць ад вучобы, пагутарыць з блізкімі і прысвяціць час каханым заняткам. узімку, калі на вуліцы марозна, я люблю пасядзець з кнігай у вокны і паслухаць музыку. а калі выпадае снег, то я іду гуляць на вуліцу. усе вакол белае, здаецца, што ты трапіў зусім у іншае вымярэнне. так прыгожа вакол! можна пакатацца на катку або слететь на санках з горкі, ці нават пагуляць у снежкі і зрабіць снежную бабу. гэта заўсёды весела для ўсіх - і дзяцей, і дарослых.зімовыя канікулы - цудоўная пара. шкада, што яны хутка сканчаюцца, і мы зноў павінны вяртацца ў школу. але яркія ўражанні ад добра праведзенага часу застаюцца з намі надоўга і палягчаюць няпростыя навучальныя будні.

в а д з я н і к

            паводле старадаўніх павер’яў беларусаў вадзянік – уладар вадаёмаў,  жывых істотаў у іх.

            вадзяніка звычайна ўяўлялі ў выглядзе старога з зялёнай барадой,  доўгімі валасамі, расплывістым тварам, укрытага водарасцямі і цінай. лічылі, што вадзянік жыве ў вірах рэк, асабліва каля млыноў, на дне азёр, крыніц,  глыбокіх кадлодзежаў. яму прыпісвалі рух і памутненне вады, пару над ёй,  разлівы рэк, псаванне ўных прылад, разбурэнне плацін, гібельлюдзей і  жывёл у вадзе.

            у цыкле “у зачарованым царстве” знаходзім адзін верш, прысвечаны воднаму ўладару

(верш   “ вадзянік ”):

сівавусы, згорблены, я залёг між цінай

і   і грэюся – сплю на дне ракі.

твар травой аблутана, быццам павуцінай,

за сыпаюць грудзі мне жоўтыя пяскі.

          над вадой ля берага ціха спіць асока,

          ды лаза зялёная жаліцца-шуміць,

          хвалі ціха коцяцца і бягуць далёка,-

          і усё навокала сном адвечным спіць. (14)

            вадзянік – стары, сівы, згорблены, ляжыць на дне ракі, увесь аблытаны цінай і засыпаны пяскамі. старасць на дазваляе яму падняцца, агледзіць свае ўладанні і ён прытаіўся на самым днішчы.  нямоглы, здаецца, ён баіцца ўсякага шуму ці з’явы, што могуць парушыць яго шматгадовы пакой. ён нікога няздольны пакрыўдзіць.

            вельмі падобны вобраз вадзяніка малюе м.багдановіч у вершы  “асенняй ночай”, што не ўвайшоў у нізку “ у зачарованым царстве”:

…спакойна мне тут пад вадою:

      залёг я ля млына на дне;

      апруся ля кола рукою,-

      млын казку старую пачне.

              кругі завіруецца жорнаў,

              трасецца хадырна сцяна;

              а думы – як колас без зёрнаў,-

              усё мяне цягне да сна.

беспамятна колы піхаю;

хілюся да дна галавой –

і ўжо я драмлю, засыпаю

пад шум непагоды глухой. (15)

            вадзяніку ўтульна адпачываць пад вадой ля млына, што ўкалыхвае яго сваёй адвечнай песняй і стары кладзе галаву на мяккае дно і засынае.  у яго няма клопатаў. ён не здзяйсняе ні дрэнных, ні добрых учынкаў. адзінае яго справа – спаць пад млынам. 

            такім чынам, у вершах м.багдановіча паўстае вобраз старога, нямоглага вадзяніка, няздольнага кіраваць сваім царствам.

1)хто за радзіму гарой-тот сапраўды герой

2)ад зямлі-хлеб, ад хлеба багацце

3)для ўсякай птушачкі сваё гняздо мілае

4)кожная сасна свайму спявае бору