Д7, Д65, Д43, Д2 с обращениями и разрешениями от ноты (!!!) ля
именно от ноты
заранее

Объяснение:[5 балл]

   Ерғабыл шал     -Иегі шығыңқы, ірі, қапсағай жігіт кішкене ескі

домбыраның ішектерін арбиған саусақтарымен еріне

шертіп, құлағын бұрады

           -Әлдеқалай көңілі онша көтерілмей, немересінің

шақырғанға келмегеніне келінінің аяқ-қолының жалаңаш

отырғанына, Сапабектің таусылып бітпейтін мылжың

әңгімесіне қырыстанып отырған.

 -Әйтеуір артымызда бір жаман бар. Тұяқсыз пенде

емеспіз..

    - Сапабек  -...дүйім жұртты аузына қаратып, өзінің лондонға,

Будапештке, Мароккаға, Италияға барған сапарларын

әңгімеледі.

1 тапсырма

7 таpмақ  

7 тармақ

7 шумақ  

2.Кеңес одағының кезінде Қызыл армия бізді өздеріне қосып,соғысқа қатаң тәртіппен апарып сонда ел қорғатты.Біз сонда бар жанымызды салдық.Ал олар біздің мал-мүлкімізді зорлап тартып алды.Оларға біз қанша қарсы жықсақ та, оларға төтет бере алмадық.

4.  C) Ғали Орманов  

5. М. Шахановтың «Нарынқұм зауалы» шығармасында келтірілген әке үкіміненегіздей отырып, әдеби шығарманың эстетикалық құндылығы туралы шағынсыни шолу жазыңыз (100-120 сөз).  

Mұхтар Шахановтың бұл шығармасында, әке мен баланың қателіктері жайлы айтылған.Әке кейіннен өз қателігін түсініп, дала заңына бағынып, баласын садақпен өлтіреді. Бұл шығармада әкенің қателігі балаға кішкентай кезінен бастап дұрыс тәрбие бермеуі .Әке балаға Махамбетті жек көретінін айтып, дұрыс жасамады ,сол себепті, бала кішкентайынан әкесін дұрыс түсінбей ,есейгенде Махамбетті өлтіреді. Махамбетті өлтіріп, сыйлыққа ішік алып келген ұлына әкесінің өкінішпен айтқан сөздерінде зор қасірет пен зар жатыр. Ақын трагедиялық жағдайды тереңдету арқылы өз кейіпкерлерінің характерін сомдаған әкесі мен баласының арасындағы күрделі қарым-қатынасты бейнелеп, адам тағдырына қатысты жақсы-жаман мінез-қылықтарды терең ашыды да, содан мағыналы философиялық терең ой түйеді. Ақын туған жерімен қоштасқан Махамбеттің өзін сөйлету арқылы хас батырлардың өзінің найзасымен, жырымен қорғаған атамекенмен жаны бір екенін, олардың есімі ешқашан өлмейтінін көрсетеді.

более десяти лет отделяют четвертую симфонию от пятой, за это время разные жанровые произведения, которые наполнены драматизмом и лиризмом, свойственными его сочинениям. в пятой симфонии виден симбиоз драмы и трагедии, отступление от своего основного лирико-психологического направления, ставятся более глубокие философские вопросы, вновь открыта тема судьбы и рока, сам автор делал такие выводы: «мотив всех умствований — есть чисто личное чувство уходящей жизни и страх смерти». в данной формулировке можно увидеть, в каких тяжелых душевных напряжениях работал чайковский.  

с мая по август 1888 года чайковский создает свою пятую симфонию, в период весьма напряженный для автора: это и выступления в москве, и поездка по европе с посещением музыкальных центров — лейпциг, гамбург, прага, берлин, париж, лондон, в которых чайковский даёт концерты.  

премьера пятой симфонии состоялась 5 (17) ноября 1888 года в петербурге, дирижировал сам автор, отзывы критиков были не однозначны. чайковский считал пятую симфонию слабее предыдущей, а поэтому и не удавшейся, в частности из письма к н. ф. фон мекк:  

сыграв мою новую симфонию два раза в петербурге и раз в праге, я пришел к убеждению, что симфония эта неудачна. есть в ней что-то такое отталкивающее, какой-то излишек пестроты и неискренности, деланности. и публика инстинктивно сознает это. мне было ясно, что овации, коих я был предметом, относились к моей предыдущей деятельности, а сама симфония неспособна увлекать или, по крайней мере, нравиться. сознание всего этого причиняет мне острое, мучительное чувство недовольства самим собою.  

неужели я уже, как говорится, исписался, и теперь могу только повторяться и подделываться под свою прежнюю манеру?  

фразой «под свою прежнюю манеру » чайковский дает понять, что вновь была поднята тема судьбы и рока, к которой он обращался в четвертой симфонии, поэтому душевные смятения не покидали композитора. лишь весной 1889 года, после исполнения пятой симфонии в гамбурге, композитор поменял своё мнение, признав за сочинением ряд очевидных достоинств.