"На кого из героев я хотел быть похожим" (повесть С. Радзиевской "Болотные робинзоны")​

лес – надежный страж водных ресурсов. продолжительность таяния снега в лесу больше, чем на безлесных участках, потому вода лесных водосборов постепенно питает реки. так, сосна задерживает до 20% осадков, а ель – 40%.

прачынаюся я як-то раніцай ад галаўнога болю (учора добра адзначылі свята) і настойлівага патрабаванні сына - тат, ну тат, нам ўчора складанне выдалі і мне за яго настаўнік нічога не паставіў. усім паставіў, а мне няма. давай я табе яго прачытаю. тат, ну тат саш, з цяжкасцю кажу - давай потым (галава трашчыць), усе равносейчас нічога не разумею, нават слухаць не магу ўламаць ён усё-ткі меня.тема-то хоць якая была - пытаюся.- пра прыроду - кажа трэба было напісаць, я і напісаў па лес і зайцоў. - ну давай ..зараз паспрабую даслоўна пераказаць само складанне - ледзь больш за палову школьнай старонкі ў лінейку.такім чынам ў адным лесе - пачаў сашка, - пабудавалі завод, дзе з зайцоў шылі футры (пасля першых слоў, вочы мае сталі самі сабой павольна адчыняцца і вось, калі на завод прывялі чарговую партыю зайцоў яны вырашылі арганізаваць уцёкі(передглазами сталі ўсплываць кадры з асвенціма доўгая чарада няшчасных зайцоў перад велізарнымі завадскімі варотамі на фоне чадящихтруб. свядомасць стала распагоджвацца некалькі зайцоў сабраліся вкучку і сталі абмяркоўваць план уцёкаў. было вырашана зрабіць падкоп подколючей дротам і ўцячы ў лес (нягледзячы на пульсавалую галаўны боль я стаў павольна складацца напалову падпольшчыкі блін ивот, калі падкоп быў гатовы, некалькі зайцаў вырваліся на свабоду ибыстро пабеглі ў лес. па іх сталі страляць, але зайцы уворачивались отпуль. тады ў пагоню кінуліся ахоўнікі з сабакамі натуральна - столькі футраў без дазволу ўцякае. ціхая істэрыка, ржаць не магу, баюся галава расколецца, слёзы з вачэй адзін заяц доўга пятляў па лесе і яму ўдалося адарвацца ад пагоні (лёс астатніх невядомы, магчыма, што футра з іх насіў хто-небудзь з чытачоў дадзенага ліста. ўсхліпы - сын - не працягвай - літасці нарэшце-то выматаны пагоняй заяц ўляцеў на лясную палянку і ўпаў на траву, цяжка дыхаючы (дзякуй табе зайцаў бог, збярог, не даў згінуць на заводзе .. мыканне ў падушку).і тут зайцу на нос з дрэва зваліўся восеньскі жоўты лісцік, заяц паглядзеў на яго (вы гэта ўяўі сказаў: - прыгажосць-то !

возможно да, потому что он открывает много информации в своём произведении. как были одеты люди в то время, какие у них были отношения.

      написано произведение не позднее апреля 1858 г. (цензурное разрешение рб помечено 17 мая 1858   л.н.толстой пометил это стихотворение буквами «т.ч.» (тютчев. чувство). произведение было впервые опубликовано в 1858 году, и современники ф.и.тютчева отметили несомненные идейно-художественные достоинства стихотворения:

- объективное раскрытие мира чувств любимой через их внешнее проявление: «она сидела на полу и груду писем разбирала…»;

- муки совести, тоска и отчаяние лирического героя (трагическая тональность): «стоял я молча в стороне/и пасть готов был на колени, - /и страшно грустно стало мне,/как от присущей милой тени»;

- фрагментарный характер текста;

- парадоксальные лексические сочетания: «страшно грустно»;

- внешняя незавершенность при внутренней цельности;

- символика: письма – символ части прожитой человеческой жизни;

- метафора («души смотрят»);

- оксюморон («страшно грустно стало»);

- эпитеты («чудно глядела», «горестных минут», «милой тени»);

- сравнения («как остывшую золу», «глядела, как души смотрят с высоты на ими брошенное тело…», «как от присущей милой тени»);