Особенностью характера героя повести детство является то, что он постоянно думает о проявлении своих чувств и часто бывает, по выражению и. смольникова,,беспощадным к самому себе’’. по думаете, всегда ли вы критически оцениваете свои поступки и чувства. бываете ли вы при этом беспощадными к самим себе? расскажите об одном из таких случаев

эта встреча заставляет петра понять всю глубину своего несчастья. он словно становится другим, таким же озлобленным, как егорий. в своем убеждении, что все слепорожденные злы, петр мучает близких. он просит объяснить непостижимую для него разницу в цветах. петр болезненно реагирует на прикосновение солнечных лучей к его лицу. он даже завидует нищим слепцам, которых лишения заставляют на время забыть о слепоте. дядя максим с петром идут к n-ской чудотворной иконе. неподалеку просят милостыню слепцы. дядя предлагает петру изведать долю нищих. петр хочет скорее уйти, чтобы не слышать песни слепцов. но дядя максим заставляет его подать каждому мылостыню. петр тяжело заболевает.

алена дмитриевна — жена купца калашникова, соблазняемая кирибеевичем. ее характер предопределен семейно-родовым укладом. замужняя женщина блюдет покой и быт семьи: встречает мужа, обихаживает детей, ходит в церковь и ведет замкнутый образ жизни, строго определенный обычаем.  

красота женщины,(описание,портрет),верность мужу,семья,честность,покорность мужу,достоинство.                                                    

это письмо мальчику.лидии михайловне его было жаль.и она нашла способ хоть как то мальчику.

кружыць рознакаляровая завіруха. абрывае восень раскошны ўбор дрэў, кідае яго на дарогі, нясе ў лужыны, нібы імкнучыся змыць яркую вясёлую фарбу. на ветры трапечуць апошняе лісце. здаецца, вось-вось адарвуцца ад галінкі, зваляцца на зямлю, і лес адразу зрадзее, папрастарнее і святлей. з кожным днём празрысцей становіцца лес. губляе ён сваю таямнічасць, губляе на зямлю раскошны ўбор. у сонечныя дні, якія вельмі падобныя на вясновыя, добрыя шпацыры ў лесе. і ёсць тамака выдатная паляна, куды я з сябрамі або адна хаджу адпачываць. гэта мой каханы куток, дзе можна правесці трохі вольнага часу. зелянява-жоўтая трава на палянцы, блакітнае неба і ласкавае сонца. прыбраная рябина з вясны да восені. з кожным днём усё аранжавей і ярчэй становяцца ягады на ёй. пакуль, нарэшце, не ўспыхнуць на лясным узлеску рябиновые кастрыцы. доўга будуць гарэць яны, азараючы лес сваім лядоўням полымем, пакуль не наляцяць на іх шумныя і шустрыя чароды драздоў на вясёлы . на лясным узлеску прыцягвае да сабе ўвага не толькі прыгажуня-рябина, але і дрыготкая, якая ўздрыгвае апошнім лісцем асіна. ні для каго, мусіць, не таямніца, што асіне «халодна» стала, варта толькі падзьмуць невялікаму ветрыку. хвосцік, да якога прымацаваная ліставая пласцінка, доўгі і тонкі, і форма ў яго не як у іншых – цыліндрычная, а плоская, пляскатая з бакоў. вось вецер і можа, як яму жадаецца, круціць ліст направа і налева, і дрыжыць ён таму. асіна – дрэва прыгожае. у маладых осинок лісце вельмі падобныя на лісце таполі, і дрэўца можна зблытаць з топольком. асабліва добрыя восеньскае лісце, яны бываюць самых розных расфарбовак: і жоўтыя, і барвовыя, і чырвоныя, і памяранцавыя. пазней увосень паляну і маладыя осинки: іх гладкія зелянявыя ствалы разам з беластволымі бярозкамі ўносяць у змрочны лес ажыўленне. і яшчэ ёсць у асіны адна асаблівасць. пазней увосень, калі ўжо мінуе лістапад, у яе пачынаецца ветвепад. тонкія галінкі рознай даўжыні, нібы лісце, на зямлю. на канцы галінкі ныркі, а ў іх будучае лісце. яе не зламаў вецер, яна сама аддзялілася ад дрэва, як жоўклы ліст. узімку, калі снег атуліць дрэвы і галінкі асіны нічым не вылучаюцца сярод іншых, іх можна пазнаць па гусце – яны горкія і маюць своеасаблівы пах. вядома, у гэтым лесе ёсць яшчэ шмат цікавага, але мне і запомнілася гэтая паляна. я кахаю гэтае месца ў лесе за тое, што тут можна выдатна правесці час, палюбавацца прыгажосцю лесу, паляны. і я з задавальненнем бываю тамака.