Знайдзіце ў творы Якуба Коласа "на рэчцы" эпітэты і параўнанні
​

1)вершы пра маму мілая матуля цеплынёй атуліць сонейка зямлю. мілая матуля, я цябе люблю. мне з табой утульна, і спяваю я: "мамачка, матуля, любая мая". радасны і ветлы, зранку над ракой паўтарае ветрык песеньку за мной. каб усе пачулі, як спяваю я: "мамачка, матуля, любая мая". (леанід пранчак) матуліны рукі з маленства яны нас да сэрца гарнулі, пяшчотныя, добрыя рукі матулі, што з ранку працуюць няспынна і лоўка - дачушку накормяць, прычэшуць галоўку, кашулю пашыюць, правераць і сына суцешаць, калі той заплача. матуліны рукі нас цешаць, галубяць, так шчыра, як маці, ніхто нас не любіць. матуліны рукі - адзіныя ў свеце, шануйце, любіце заўсёды іх дзеці. (вера вярба) ната маму любіць надта мама мые раму, ходзіць мама ў краму. і ў дачушкі наты цэлы дзень заняты: то шукае маму, то гукае маму: — мама, дзе піжама? — мама, дзе панама? — мама, дзе мама. мама. мама. ледзь прачнецца ната, шуму поўна хата, поўна шуму, гаму, бо дачушка ната надта любіць маму! (рыгор барадулін) дарагое імя свеціць як сонца, ад самай калыскі вобраз любімы, родны і блізкі. маміна імя самае лепшае, маміна слова найдаражэйшае. мама! матуля! - чароўнае слова песняй ласкавай гучыць на ўсіх мовах. (мікола хведаровіч) свята мам сёння свята нашых мам: прыйдуць мамы ў госці к нам. мы ўсім іх чакалі, падарункі рыхтавалі. хто хусцінку вышываў, хто карцінку маляваў, кожнай маме - падарунак, кожнай маме - пацалунак. павіншуем мам сваіх, мам любімых, дарагіх. дружна шчасця , дружна песьню заспяваем. вельмі рад, вельмі рад мам сустрэць дзіцячы сад. (артур вольскі) наша матулька ад калыскі-люлькі ўтульнай дзень і ноч - па гэты час - наша мілая матулька клапацілася пра нас. малаком усмак паіла, укладала песьняй спаць, роднай моваю вучыла словы добрыя казаць. (ніл гілевіч - з к. вялічкава) я і мама не пайду гуляць я сёння: мама хворая мая. ёй ніхто на белым свеце не паможа лепш, чым я. клапачуся я, і мама кажа: — стала мне лягчэй. ад тваёй увагі шчырай я папраўлюся хутчэй. (георгій качахідзе) мама мая мама добрая такая, мая мама проста залатая! а ўжо так мяне матулька любіць! кожны раз і песціць, і галубіць, і да сэрца горне, і мілуе, і так шчыра-моцна пацалуе, і прамовіць ласкавае слоўца, і сама засвеціцца - як сонца!

хлопчык сказаў: "я прыйду сёння ўвечары".

дапас.

прыгожая сукенка, залатая восень, простыя словы, цёмная ноч, свежы вецер.

недапасаваныя это кираванне и прымыканне.

я.купала паказаў у творы цяжкі шлях беларускага сялянства ў пошуках страчанай бацькаўшчыны, зямлі і волі. галоўны герой драмы — сымон, старэйшы сын зяблікаў. гэта свабодалюбівы, непакорны, моцны духам чалавек. ён здольны абараніць сваю чалавечую годнасць, заступіцца за іншых. "свайго ў крыўду не папушчу, хоць бы там свет дагары нагамі перакуліўся", — гаворыць ён. зоська і незнаёмы параўноўваюць яго з вольнай птушкай, магутным арлом: "птушкаю-арлом быць бы табе і лётаць па паднябессі, як лётае вецер гэты вольны! ". вобраз сымона пададзены ў развіцці. спачатку ён, як і яго бацька, спадзяецца на справядлівасць суда і законаў. упэўнены ў сваёй праваце, ён, калі дваровыя людзі заворваюць пасевы, з сякераю ў руках бароніць сваю зямлю. як чалавек рашучы, настойлівы і ўпарты, сымон хоча дабіцца праўды ўласнымі сіламі. на бацькавай магіле ён дае клятву "жывым не сысці з гэтага месца, з гэтага разграбленага хай б'юць, рэжуць, катуюць". на прапанову маці скарыцца, пайсці да паніча на службу сымон рашуча адказвае: "пакарыцца? . гэта, мамачка, значыць: прадаць, утапіць сябе, цябе, нас усіх у няволю ім на векі вечныя — запрасіцца ў вечнае рабства, з якога выхаду ніколі не знойдзем ні мы, ні тыя, што пасля нас рабства ў спадчыну атрымаюць". прымірыцца з панічом для сымона — гэта здрадніцтва, адступніцтва. становіцца зразумелым, чаму герой так строга асуджае зосю, якая свядома пайшла на сувязь з панічом і аддала сябе на "загубу, на глум вечны". шлях да актыўнай і дзейснай барацьбы сымон адшукаў не адразу. пераканаўшыся ў марнасці намаганняў сваімі сіламі дабіцца справядлівасці, сымон пачынае задумвацца над сэнсам бацькавых слоў, што "трэба розумам ваяваць, а не тапаром". пад уплывам перажытага (смерці бацькі, страты зямлі і хаты, ганьбы зоські), а таксама агітацыі незнаёмага погляды галоўнага героя драмы на шляхі вызвалення з няволі мяняюцца: "i я розумам буду ваяваць і другіх вучыць да гэтае вайны. годзе крыўды, годзе няпраўды! " разам з незнаёмым ён ідзе "на вялікі сход! па бацькаўшчыну! " на гэтым сходзе, па словах незнаёмага, будзе вырашацца пытанне аб тым, як выгнаць з роднай зямлі страшнага смока-упыра, як далей змагацца за поўнае вызваленне