1 Ю. Рыгорау руски афицэр.
2 Успамин Горава пра маскоускае жыццё.
3 Несупадзенне светапогляду Горава с перакананнями пура-Леановича.
4 Пошук дапамагчы жанчыне.
5 Аткрыццё сапрауднага сэнсу паводзин пура-Леановича.
6 Дуэль.
Буду очень благодарна.​

напишу на языке,а ты переведи,князя нам показывают ответственным,он хоть и стройгий но он пытается защитить свой народ.зубр-это образ природы.эта поэмма стала популярной,она стала нашим гимном.князя нам показывает мудрым,и автор к нему отосится с уважением.он на протядении всей паэммы расказывает про его заслуги,восхлавляет его.он много подвигов совершил и эта паэма нам не забывать про его.только красиво оформи и переведи)надеюсь хоть немного

я вельмі люблю зімовыя вакацыі. хоць яны і значна карацей, чым летнія, затое заўсёды праходзяць весела і ярка. усё таму, што на зімовыя вакацыі мае любімыя святы - новы год і каляды. усе два тыдні адпачынку ад заняткаў пануе святочная атмасфера.звычайна я праводжу зімовыя вакацыі дома, таму што на святы да нас прыязджаюць бабуля і дзядуля ці іншыя сваякі. мы ўсе разам рыхтуемся да святкавання - ўпрыгожваем дом і рыхтуем смачныя стравы. а потым усёй сям'ёй сустракаем новы год, звычайна не спім усю ноч.зімовыя канікулы магчымасць адпачыць ад вучобы, пагутарыць з блізкімі і прысвяціць час каханым заняткам. узімку, калі на вуліцы марозна, я люблю пасядзець з кнігай у вокны і паслухаць музыку. а калі выпадае снег, то я іду гуляць на вуліцу. усе вакол белае, здаецца, што ты трапіў зусім у іншае вымярэнне. так прыгожа вакол! можна пакатацца на катку або слететь на санках з горкі, ці нават пагуляць у снежкі і зрабіць снежную бабу. гэта заўсёды весела для ўсіх - і дзяцей, і дарослых.зімовыя канікулы - цудоўная пара. шкада, што яны хутка сканчаюцца, і мы зноў павінны вяртацца ў школу. але яркія ўражанні ад добра праведзенага часу застаюцца з намі надоўга і палягчаюць няпростыя навучальныя будні.

я вельми люблю чытаць навуковыя книгимая маци любиць працавацьнастаунице трэба вычыць дзяцей 

дрэвы спяць. я гэта бачыў. да апошніх хвілін каштан утрымліваў лісце - засохлыя, зморшчаныя, але яшчэ жывыя. да апошніх хвілін ён чакаў сонечнага промня. нельга кінуць куча жоўтых лісця на волю лёсу, у бруд. да апошніх хвілін ён чакаў, змагаючыся з восенню, - і дачакаўся сонца             марознае раніца. каштан засынаў. а лісце - зморшчаныя, засыхаючыя, усё яшчэ былі жывыя. "да наступнай вясны", - спяваў лісток, пакі галінку, і плаўна слізгаў уніз, падбадзёрваць прамянямі сонца. куды ні глянь - усюды ляцяць лісце, бліскаючы сонцам, усюды ляцяць ніткі, з якіх ткуцца першыя па-сапраўднаму восеньскія дываны. лістапад             дрэвы - як людзі. увесну - нараджэнне лісця, жыцця, летам - росквіт і радасць, восенню - сон пануры і настальгічны, і зрэдку - развітальны сонечны прамень, апошняя радасць, а пасля яе не шкада пакідаць і ляцець ўверх. куды? лістапад             а ўвечары - зоркі, а ўвечары - неба: не чорнае, але іншага колеру. і колер неба за дзень змяняецца, як часы года. раніцай - светла-блакітны, днём - асляпляльна-сіні, блакітны, а ўвечары - цёмна-сіні з ружовай аблямоўкай, як чаша, і з гэтай чары льецца на нас жыццё і ўсё добрае. ноччу колер - сінявата-чорны з зоркамі.            вось і прайшоў першы дзень лістапада.