Фанетычны разбор слова з"явиуся завтро надо

з [з] -зычн.,звонк. парн., цвёрд. парн., свистяч.

я [й'а] - [й']- зычн.,звонк. няпарн., мякк.. няпарн.

                [а]-галосн., ненацискн.

в [в']-зычн., звонк. парн., мякк. парн.

i   [i]- галосн., нацискн.

у [у] -зычн., звонк. няпарн., цвёрд. няпарн. (у нескладовае, у дужках запишыце таксама як у нескаладовае)

с [с '] -зычн., глух. парн.,мякк. парн., свисцяч.

а [а] - галосн., ненацискн.

7 литар, 8 гукау. 

1.дзе адбываліся падзеі, апісаныя ў творы?

2.колькі байцоў разам з камбатам было?

3.да вайны пшанічны быў вядомы як сын

4.што адчуваў пшанічны, калі пачалася вайна?

5.хто пpыхаваў сала ў pэчмяшку?

6.кім быў бацька фішаpа?

7.хто сам здаўся ў палон?

8.да вайны карпенка працаваў

9.прад вайной аўсееў вучыўся ў

10.перад байцамі стаяла :

11.хто з герояў казаў" дурны я . шлёны, не любіў. ды і з дысцыплінай не ладзілася".

12.хто не сказаў дома, куды паехаў з хаты, чвму і на каго пакрыўдзіўся?

13.які фінал твоpа?

я.купала паказаў у творы цяжкі шлях беларускага сялянства ў пошуках страчанай бацькаўшчыны, зямлі і волі. галоўны герой драмы — сымон, старэйшы сын зяблікаў. гэта свабодалюбівы, непакорны, моцны духам чалавек. ён здольны абараніць сваю чалавечую годнасць, заступіцца за іншых. "свайго ў крыўду не папушчу, хоць бы там свет дагары нагамі перакуліўся", — гаворыць ён. зоська і незнаёмы параўноўваюць яго з вольнай птушкай, магутным арлом: "птушкаю-арлом быць бы табе і лётаць па паднябессі, як лётае вецер гэты вольны! ". вобраз сымона пададзены ў развіцці. спачатку ён, як і яго бацька, спадзяецца на справядлівасць суда і законаў. упэўнены ў сваёй праваце, ён, калі дваровыя людзі заворваюць пасевы, з сякераю ў руках бароніць сваю зямлю. як чалавек рашучы, настойлівы і ўпарты, сымон хоча дабіцца праўды ўласнымі сіламі. на бацькавай магіле ён дае клятву "жывым не сысці з гэтага месца, з гэтага разграбленага хай б'юць, рэжуць, катуюць". на прапанову маці скарыцца, пайсці да паніча на службу сымон рашуча адказвае: "пакарыцца? . гэта, мамачка, значыць: прадаць, утапіць сябе, цябе, нас усіх у няволю ім на векі вечныя — запрасіцца ў вечнае рабства, з якога выхаду ніколі не знойдзем ні мы, ні тыя, што пасля нас рабства ў спадчыну атрымаюць". прымірыцца з панічом для сымона — гэта здрадніцтва, адступніцтва. становіцца зразумелым, чаму герой так строга асуджае зосю, якая свядома пайшла на сувязь з панічом і аддала сябе на "загубу, на глум вечны". шлях да актыўнай і дзейснай барацьбы сымон адшукаў не адразу. пераканаўшыся ў марнасці намаганняў сваімі сіламі дабіцца справядлівасці, сымон пачынае задумвацца над сэнсам бацькавых слоў, што "трэба розумам ваяваць, а не тапаром". пад уплывам перажытага (смерці бацькі, страты зямлі і хаты, ганьбы зоські), а таксама агітацыі незнаёмага погляды галоўнага героя драмы на шляхі вызвалення з няволі мяняюцца: "i я розумам буду ваяваць і другіх вучыць да гэтае вайны. годзе крыўды, годзе няпраўды! " разам з незнаёмым ён ідзе "на вялікі сход! па бацькаўшчыну! " на гэтым сходзе, па словах незнаёмага, будзе вырашацца пытанне аб тым, як выгнаць з роднай зямлі страшнага смока-упыра, як далей змагацца за поўнае вызваленне