Очень краткий пересказ Гомер "Илиада"​

В ходе многолетней Троянской войны наступает перелом, когда герой Ахиллес отказывается выступать на стороне греков.

Узнав о смерти лучшего друга, он возвращается на поле брани и сокрушает армию Трои.

B.F. Лучший друг - Патрокл

наш мир прекрасный и яркий богатой растительности. но к сожалению часто можно столкнуться с тем, что не понимают некоторые как хрупок и не защищен этот мир растений. когда нам скучно и мы стоим рядом с деревом, просто так, от не чего делать мы можем обломать ветку. если бы дерево могло говорить оно спросило бы "зачем ты сделал мне больно? тебе не нужна моя плоть для того, что бы разжечь костер и согреть себя. ты просто разрушаешь то, что однажды может тебе понадобиться сильно для защиты от холода, но не найдешь этого! потому что когда то ты не подумав можешь уничтожить целый лес случайной искрой от спички! а мои листья? они тебе кислород, без которого не возможна жизнь на земле! " 

    а прекрасные цветы? как часто мы их срываем и даже просто не доносим до дома, что бы поставить в вазу! выбрасываем по дороге домой потому что устали их нести! сказали бы нам тогда цветы" зачем ты так с нами поступаешь? если мы предназначены людьми для украшения своих праздников, так уж не срывайте нас просто ради мимолетной прихоти! "

  мир прекрасен своими растениями, так давайте же беречь то, что легко уничтожить!  

кружыць рознакаляровая завіруха. абрывае восень раскошны ўбор дрэў, кідае яго на дарогі, нясе ў лужыны, нібы імкнучыся змыць яркую вясёлую фарбу. на ветры трапечуць апошняе лісце. здаецца, вось-вось адарвуцца ад галінкі, зваляцца на зямлю, і лес адразу зрадзее, папрастарнее і святлей. з кожным днём празрысцей становіцца лес. губляе ён сваю таямнічасць, губляе на зямлю раскошны ўбор. у сонечныя дні, якія вельмі падобныя на вясновыя, добрыя шпацыры ў лесе. і ёсць тамака выдатная паляна, куды я з сябрамі або адна хаджу адпачываць. гэта мой каханы куток, дзе можна правесці трохі вольнага часу. зелянява-жоўтая трава на палянцы, блакітнае неба і ласкавае сонца. прыбраная рябина з вясны да восені. з кожным днём усё аранжавей і ярчэй становяцца ягады на ёй. пакуль, нарэшце, не ўспыхнуць на лясным узлеску рябиновые кастрыцы. доўга будуць гарэць яны, азараючы лес сваім лядоўням полымем, пакуль не наляцяць на іх шумныя і шустрыя чароды драздоў на вясёлы . на лясным узлеску прыцягвае да сабе ўвага не толькі прыгажуня-рябина, але і дрыготкая, якая ўздрыгвае апошнім лісцем асіна. ні для каго, мусіць, не таямніца, што асіне «халодна» стала, варта толькі падзьмуць невялікаму ветрыку. хвосцік, да якога прымацаваная ліставая пласцінка, доўгі і тонкі, і форма ў яго не як у іншых – цыліндрычная, а плоская, пляскатая з бакоў. вось вецер і можа, як яму жадаецца, круціць ліст направа і налева, і дрыжыць ён таму. асіна – дрэва прыгожае. у маладых осинок лісце вельмі падобныя на лісце таполі, і дрэўца можна зблытаць з топольком. асабліва добрыя восеньскае лісце, яны бываюць самых розных расфарбовак: і жоўтыя, і барвовыя, і чырвоныя, і памяранцавыя. пазней увосень паляну і маладыя осинки: іх гладкія зелянявыя ствалы разам з беластволымі бярозкамі ўносяць у змрочны лес ажыўленне. і яшчэ ёсць у асіны адна асаблівасць. пазней увосень, калі ўжо мінуе лістапад, у яе пачынаецца ветвепад. тонкія галінкі рознай даўжыні, нібы лісце, на зямлю. на канцы галінкі ныркі, а ў іх будучае лісце. яе не зламаў вецер, яна сама аддзялілася ад дрэва, як жоўклы ліст. узімку, калі снег атуліць дрэвы і галінкі асіны нічым не вылучаюцца сярод іншых, іх можна пазнаць па гусце – яны горкія і маюць своеасаблівы пах. вядома, у гэтым лесе ёсць яшчэ шмат цікавага, але мне і запомнілася гэтая паляна. я кахаю гэтае месца ў лесе за тое, што тут можна выдатна правесці час, палюбавацца прыгажосцю лесу, паляны. і я з задавальненнем бываю тамака.