Свеча горела" гелприн
ответить на во по рассказу :
-Почему Максим обратился к Андрею Петровичу?
- Какие 2-3 проблемы поднимает автор (примеры)?
-О чем предупреждает автор современного читателя?

потомучто он хотел его убить!

Объяснение:

можно так- 

в деревне белезнь царила суматоха. на дворе была осень и приблежалось время свадеб. юноши съезжались в белезнь для того чтобы познакомиться с девушками-невестами. каждый юноша должен был поднести подарок девушке, кторая ему понравилась. однако, почти все женихи пытались добиться внимания первой красавицы. и, разумеется, среди юношей нашлись такие, которые не бестали ни умом, ни делом. главным их достоинством было красноречие. так вот, среди таких особенно выделялся егор. заоворив с первой красавицей аленой, он утже насочинял ей, что его подарок ей, рысья шуба, которую он сам на охоте добыл. разумеется, никакой шубы у него небыло, а оотиться он вообще не умел. но подарок надо было вручить невесте утром следуещего дня.

наступило утро. егор пришел в терем алены, там уже собрались все женихи с подарками, и  заявил, что шубу украли соперники. это заявление вызвало недоверие и непонимание у присуцтвующих.

егор тутже сказал, что отправляется в лес за медвежьей шкурой, а в последующие дни он то волшебных кобылиц добывал, то лешего искал, то духов сетями обещал поймать, и в итоге когда он шел по деревне,неважно, по родной или чужой все оборачивались ему в след и говорили-"чем дальше в лес, тем больше дров"и никто не верил больше в ео россказни, ведь он свой кредит доверия уже исчерпал.

кружыць рознакаляровая завіруха. абрывае восень раскошны ўбор дрэў, кідае яго на дарогі, нясе ў лужыны, нібы імкнучыся змыць яркую вясёлую фарбу. на ветры трапечуць апошняе лісце. здаецца, вось-вось адарвуцца ад галінкі, зваляцца на зямлю, і лес адразу зрадзее, папрастарнее і святлей. з кожным днём празрысцей становіцца лес. губляе ён сваю таямнічасць, губляе на зямлю раскошны ўбор. у сонечныя дні, якія вельмі падобныя на вясновыя, добрыя шпацыры ў лесе. і ёсць тамака выдатная паляна, куды я з сябрамі або адна хаджу адпачываць. гэта мой каханы куток, дзе можна правесці трохі вольнага часу. зелянява-жоўтая трава на палянцы, блакітнае неба і ласкавае сонца. прыбраная рябина з вясны да восені. з кожным днём усё аранжавей і ярчэй становяцца ягады на ёй. пакуль, нарэшце, не ўспыхнуць на лясным узлеску рябиновые кастрыцы. доўга будуць гарэць яны, азараючы лес сваім лядоўням полымем, пакуль не наляцяць на іх шумныя і шустрыя чароды драздоў на вясёлы . на лясным узлеску прыцягвае да сабе ўвага не толькі прыгажуня-рябина, але і дрыготкая, якая ўздрыгвае апошнім лісцем асіна. ні для каго, мусіць, не таямніца, што асіне «халодна» стала, варта толькі падзьмуць невялікаму ветрыку. хвосцік, да якога прымацаваная ліставая пласцінка, доўгі і тонкі, і форма ў яго не як у іншых – цыліндрычная, а плоская, пляскатая з бакоў. вось вецер і можа, як яму жадаецца, круціць ліст направа і налева, і дрыжыць ён таму. асіна – дрэва прыгожае. у маладых осинок лісце вельмі падобныя на лісце таполі, і дрэўца можна зблытаць з топольком. асабліва добрыя восеньскае лісце, яны бываюць самых розных расфарбовак: і жоўтыя, і барвовыя, і чырвоныя, і памяранцавыя. пазней увосень паляну і маладыя осинки: іх гладкія зелянявыя ствалы разам з беластволымі бярозкамі ўносяць у змрочны лес ажыўленне. і яшчэ ёсць у асіны адна асаблівасць. пазней увосень, калі ўжо мінуе лістапад, у яе пачынаецца ветвепад. тонкія галінкі рознай даўжыні, нібы лісце, на зямлю. на канцы галінкі ныркі, а ў іх будучае лісце. яе не зламаў вецер, яна сама аддзялілася ад дрэва, як жоўклы ліст. узімку, калі снег атуліць дрэвы і галінкі асіны нічым не вылучаюцца сярод іншых, іх можна пазнаць па гусце – яны горкія і маюць своеасаблівы пах. вядома, у гэтым лесе ёсць яшчэ шмат цікавага, але мне і запомнілася гэтая паляна. я кахаю гэтае месца ў лесе за тое, што тут можна выдатна правесці час, палюбавацца прыгажосцю лесу, паляны. і я з задавальненнем бываю тамака.