Справедливо ли мнение что детскость присуща всей семье ростовых
ответ полный

это поспевший золотой пшеничный колос

кружыць рознакаляровая завіруха. абрывае восень раскошны ўбор дрэў, кідае яго на дарогі, нясе ў лужыны, нібы імкнучыся змыць яркую вясёлую фарбу. на ветры трапечуць апошняе лісце. здаецца, вось-вось адарвуцца ад галінкі, зваляцца на зямлю, і лес адразу зрадзее, папрастарнее і святлей. з кожным днём празрысцей становіцца лес. губляе ён сваю таямнічасць, губляе на зямлю раскошны ўбор. у сонечныя дні, якія вельмі падобныя на вясновыя, добрыя шпацыры ў лесе. і ёсць тамака выдатная паляна, куды я з сябрамі або адна хаджу адпачываць. гэта мой каханы куток, дзе можна правесці трохі вольнага часу. зелянява-жоўтая трава на палянцы, блакітнае неба і ласкавае сонца. прыбраная рябина з вясны да восені. з кожным днём усё аранжавей і ярчэй становяцца ягады на ёй. пакуль, нарэшце, не ўспыхнуць на лясным узлеску рябиновые кастрыцы. доўга будуць гарэць яны, азараючы лес сваім лядоўням полымем, пакуль не наляцяць на іх шумныя і шустрыя чароды драздоў на вясёлы . на лясным узлеску прыцягвае да сабе ўвага не толькі прыгажуня-рябина, але і дрыготкая, якая ўздрыгвае апошнім лісцем асіна. ні для каго, мусіць, не таямніца, што асіне «халодна» стала, варта толькі падзьмуць невялікаму ветрыку. хвосцік, да якога прымацаваная ліставая пласцінка, доўгі і тонкі, і форма ў яго не як у іншых – цыліндрычная, а плоская, пляскатая з бакоў. вось вецер і можа, як яму жадаецца, круціць ліст направа і налева, і дрыжыць ён таму. асіна – дрэва прыгожае. у маладых осинок лісце вельмі падобныя на лісце таполі, і дрэўца можна зблытаць з топольком. асабліва добрыя восеньскае лісце, яны бываюць самых розных расфарбовак: і жоўтыя, і барвовыя, і чырвоныя, і памяранцавыя. пазней увосень паляну і маладыя осинки: іх гладкія зелянявыя ствалы разам з беластволымі бярозкамі ўносяць у змрочны лес ажыўленне. і яшчэ ёсць у асіны адна асаблівасць. пазней увосень, калі ўжо мінуе лістапад, у яе пачынаецца ветвепад. тонкія галінкі рознай даўжыні, нібы лісце, на зямлю. на канцы галінкі ныркі, а ў іх будучае лісце. яе не зламаў вецер, яна сама аддзялілася ад дрэва, як жоўклы ліст. узімку, калі снег атуліць дрэвы і галінкі асіны нічым не вылучаюцца сярод іншых, іх можна пазнаць па гусце – яны горкія і маюць своеасаблівы пах. вядома, у гэтым лесе ёсць яшчэ шмат цікавага, але мне і запомнілася гэтая паляна. я кахаю гэтае месца ў лесе за тое, што тут можна выдатна правесці час, палюбавацца прыгажосцю лесу, паляны. і я з задавальненнем бываю тамака.

а. п. чехов – признанный мастер коротких рассказов.чехов — тонкий психолог, с неповторимой иронией раскрывающий внутренний мир человека. несмотря на краткость, а может быть и ей, он мастерски рассказывает о проблемах счастья и любви, накопительства и равнодушия.в каждом слове из рассказов чехова,сквозит его отвращение к пошлости и обыденности, тоскливой мещанской жизни.его называли "мастером малой формы", в этом же его и обвиняли, ведь ни одного большого произведения! но в самом маленьком рассказе чехов может раскрыть целый мир, мир души, космос внутри человека. только в его некоторых рассказах достигается полное слияние человека с миром, гармония и любовь.

рассматривая данное выражение, безусловно виднеется его эмоциональный окрас. из высказывания можно понять, что слова имеют революционческий подтекст. прежде всего корней иванович чуковский, хотел дать понять, что нет для людей хуже бедствия, чем смиряться со своей участью перед лицом угнетателей. здесь можно обратиться к биографии чуковского и увидеть, что он был революционой личностью и борцом за права людей. корней иванович указывает, что не в коем случае, нельзя становиться безвольным рабом, так как это превращает людей в   мертвецов, именно тех который приснились герою произведения, мальчику ване. незаконнорожденый, родом из интелегентной, многодетной семьи, как никто другой   смог прочувствовать тот посыл, которым хотел поделиться с нами некрасов.