План на рассказ чудесный парикмахер

может  ты имела в в виду про кошку?

жила-была добрая волшебница. ее звали сесиль. она умела превращать злые существа в добрые. у нее была злая черная кошка, которую звали мелида. сесиль не знала, что она злая, потому что мелида становилась злой только ночью. когда сесиль спала, мелида превращалась в духа, а чтобы утром снова стать кошкой, ей нужно было найти любую обыкновенную черную кошку и убить ее. без этого она не могла вернуть себе кошачий облик.  летней ночью, когда сесиль крепко спала, мелида как всегда превратилась в духа и отправилась искать свою новую жертву. она искала всю ночь, но так и не нашла.  когда наступило утро, дух мелиды сел на яблоню, которая росла во дворе. но, сделав это, он сильно ошибся.  дело в том, что брат сесиль джек, который славился неимоверной силой, каждое утро собирал яблоки именно с этой яблони. на это утро джек пришел, как обычно, и стал трясти яблоню. как только мелида не старалась удержаться в ветвях, но все равно свалилась.  джек накрыл ее, словно бабочку, носовым платком, положил в карман и отнес к сесиль. сесиль стала расспрашивать духа кто он, откуда и что делал на ее дереве? дух понял, что сесиль не собирается делать ничего плохого, и рассказал, что он на самом деле заколдованная кошка мелида.  сесиль стало жалко мелиду и всех других кошек, которых ее духу приходилось убивать по ночам. поэтому она превратила духа снова в кошку.  теперь уже навсегда. 

кружыць рознакаляровая завіруха. абрывае восень раскошны ўбор дрэў, кідае яго на дарогі, нясе ў лужыны, нібы імкнучыся змыць яркую вясёлую фарбу. на ветры трапечуць апошняе лісце. здаецца, вось-вось адарвуцца ад галінкі, зваляцца на зямлю, і лес адразу зрадзее, папрастарнее і святлей. з кожным днём празрысцей становіцца лес. губляе ён сваю таямнічасць, губляе на зямлю раскошны ўбор. у сонечныя дні, якія вельмі падобныя на вясновыя, добрыя шпацыры ў лесе. і ёсць тамака выдатная паляна, куды я з сябрамі або адна хаджу адпачываць. гэта мой каханы куток, дзе можна правесці трохі вольнага часу. зелянява-жоўтая трава на палянцы, блакітнае неба і ласкавае сонца. прыбраная рябина з вясны да восені. з кожным днём усё аранжавей і ярчэй становяцца ягады на ёй. пакуль, нарэшце, не ўспыхнуць на лясным узлеску рябиновые кастрыцы. доўга будуць гарэць яны, азараючы лес сваім лядоўням полымем, пакуль не наляцяць на іх шумныя і шустрыя чароды драздоў на вясёлы . на лясным узлеску прыцягвае да сабе ўвага не толькі прыгажуня-рябина, але і дрыготкая, якая ўздрыгвае апошнім лісцем асіна. ні для каго, мусіць, не таямніца, што асіне «халодна» стала, варта толькі падзьмуць невялікаму ветрыку. хвосцік, да якога прымацаваная ліставая пласцінка, доўгі і тонкі, і форма ў яго не як у іншых – цыліндрычная, а плоская, пляскатая з бакоў. вось вецер і можа, як яму жадаецца, круціць ліст направа і налева, і дрыжыць ён таму. асіна – дрэва прыгожае. у маладых осинок лісце вельмі падобныя на лісце таполі, і дрэўца можна зблытаць з топольком. асабліва добрыя восеньскае лісце, яны бываюць самых розных расфарбовак: і жоўтыя, і барвовыя, і чырвоныя, і памяранцавыя. пазней увосень паляну і маладыя осинки: іх гладкія зелянявыя ствалы разам з беластволымі бярозкамі ўносяць у змрочны лес ажыўленне. і яшчэ ёсць у асіны адна асаблівасць. пазней увосень, калі ўжо мінуе лістапад, у яе пачынаецца ветвепад. тонкія галінкі рознай даўжыні, нібы лісце, на зямлю. на канцы галінкі ныркі, а ў іх будучае лісце. яе не зламаў вецер, яна сама аддзялілася ад дрэва, як жоўклы ліст. узімку, калі снег атуліць дрэвы і галінкі асіны нічым не вылучаюцца сярод іншых, іх можна пазнаць па гусце – яны горкія і маюць своеасаблівы пах. вядома, у гэтым лесе ёсць яшчэ шмат цікавага, але мне і запомнілася гэтая паляна. я кахаю гэтае месца ў лесе за тое, што тут можна выдатна правесці час, палюбавацца прыгажосцю лесу, паляны. і я з задавальненнем бываю тамака.

в первых трех четверостишиях стихотворения описывается тот момент, при котором происходит очищение души лирического героя.лирическое стихотворение богато художественно-выразительными средствами, изображающими сущность настоящей красоты. поэтические эпитеты атмосферу тихой таинственности. художественные олицетворения позволяют сделать описываемую картину живой . лермонтовское стихотворение наполнено ощущением покоя, безмятежного счастья, которое разлито в природе .только природа способна дать поэту ощущение гармоничности мира.  лермонтов передает свое ощущение счастья от общения с миром природы.

кали тэклю выгнай лаурук, то яна не магла прыйсци у сябе. яна была вельми здзиуленая, што родны сыночак лаурук яе выгнау. кали яна пайшла да дому, з ёй магло здарыцца вось такое: "тэкля дайшла дадому  и кали сустрэла суседак, яны пачали яе распрашваць, што да як. яна им ничого не адказала и пайшла у сваю хату. на вулицы быу ясны дзень. сонейка лашчыла яе сваими промнями. але тэкле было не да настау вечар, яна не паеушы, легла спаць. на наступны дзень, кали ужо стала святло, к ёй пастукалася суседка, але нихто не выйшау. тады яна зашла у хату и убычыла тэклю, якая ляжала на краваци. яна умерла. кали аб гэтым узнай лаурук, ён вельми захвалявауся, не вытрымал, и прыехау на пахароны сваёй матули.ён зразумеу, што трэба беранци сваих матуль.."