Синквейн на тему черёмуха подскажите

1)ветер

2)земля

3)рука

4)сон

первое отродье было золотое: без бича и побуждения,

медный - по серебряной быстро наступила,

последняя порода - железная.

золото, медь, серебро и железо. овидий  классифицирует четыре поколения людей, употребляя названия четырех металлов.

это был гном, но не совсем гном, а гномик. он был маленький. я спрятал его к себе под куртку, чтобы никто не увидел его.. мама меня отвезла к тёте, а сама куда-то ушла. я вытащил из под куртки гномика, а начал его рассматривать. он был одет в беленькую рубашонку, и чёрненькие шортики, а на голове у него был колпачок, разукрашенный всеми цветами радуги.. я сидел и смотрел на гнома, а гном тем временем смотрел на меня. мы просмотрели друг на друга челых полчаса. гном глядел на меня своими большими и ласковыми глазами. и я решил спросить: " гномик, ты чем занимаешься? " "я работаю в детском садике игрушкой, я люблю детей, да и людей впринцепе тоже"- не замедлительно ответил гном. "а расскажи о своём характере"-сказал гномику я. гном долго думал, а я тем временем рассматривал его получше. у него была не длинная борода, волосики выли заплетенны в косички. меня это удивило. я ещё подумал, почему в мальчика косички. а гном уже с нетерпения жаждился ответить, на недавно поставленный вопрос. я решил выслушать гнома. и он ответил: "незнаю". и ты так долго думал, чтобы сказать одно слово?   ну впринцепе, да. ой гном идёт моя мама, что будем делать? нарисуй меня, чтобы запомнить, а я уйду. я даже ничего сказать не успел, как мой гномик исчез.. мне так стало грустно,   что я заплакал. и решил для себя, что когда в следующий раз поедем к тёте. тоя обязательно заберу гнома домой.  

кружыць рознакаляровая завіруха. абрывае восень раскошны ўбор дрэў, кідае яго на дарогі, нясе ў лужыны, нібы імкнучыся змыць яркую вясёлую фарбу. на ветры трапечуць апошняе лісце. здаецца, вось-вось адарвуцца ад галінкі, зваляцца на зямлю, і лес адразу зрадзее, папрастарнее і святлей. з кожным днём празрысцей становіцца лес. губляе ён сваю таямнічасць, губляе на зямлю раскошны ўбор. у сонечныя дні, якія вельмі падобныя на вясновыя, добрыя шпацыры ў лесе. і ёсць тамака выдатная паляна, куды я з сябрамі або адна хаджу адпачываць. гэта мой каханы куток, дзе можна правесці трохі вольнага часу. зелянява-жоўтая трава на палянцы, блакітнае неба і ласкавае сонца. прыбраная рябина з вясны да восені. з кожным днём усё аранжавей і ярчэй становяцца ягады на ёй. пакуль, нарэшце, не ўспыхнуць на лясным узлеску рябиновые кастрыцы. доўга будуць гарэць яны, азараючы лес сваім лядоўням полымем, пакуль не наляцяць на іх шумныя і шустрыя чароды драздоў на вясёлы . на лясным узлеску прыцягвае да сабе ўвага не толькі прыгажуня-рябина, але і дрыготкая, якая ўздрыгвае апошнім лісцем асіна. ні для каго, мусіць, не таямніца, што асіне «халодна» стала, варта толькі падзьмуць невялікаму ветрыку. хвосцік, да якога прымацаваная ліставая пласцінка, доўгі і тонкі, і форма ў яго не як у іншых – цыліндрычная, а плоская, пляскатая з бакоў. вось вецер і можа, як яму жадаецца, круціць ліст направа і налева, і дрыжыць ён таму. асіна – дрэва прыгожае. у маладых осинок лісце вельмі падобныя на лісце таполі, і дрэўца можна зблытаць з топольком. асабліва добрыя восеньскае лісце, яны бываюць самых розных расфарбовак: і жоўтыя, і барвовыя, і чырвоныя, і памяранцавыя. пазней увосень паляну і маладыя осинки: іх гладкія зелянявыя ствалы разам з беластволымі бярозкамі ўносяць у змрочны лес ажыўленне. і яшчэ ёсць у асіны адна асаблівасць. пазней увосень, калі ўжо мінуе лістапад, у яе пачынаецца ветвепад. тонкія галінкі рознай даўжыні, нібы лісце, на зямлю. на канцы галінкі ныркі, а ў іх будучае лісце. яе не зламаў вецер, яна сама аддзялілася ад дрэва, як жоўклы ліст. узімку, калі снег атуліць дрэвы і галінкі асіны нічым не вылучаюцца сярод іншых, іх можна пазнаць па гусце – яны горкія і маюць своеасаблівы пах. вядома, у гэтым лесе ёсць яшчэ шмат цікавага, але мне і запомнілася гэтая паляна. я кахаю гэтае месца ў лесе за тое, што тут можна выдатна правесці час, палюбавацца прыгажосцю лесу, паляны. і я з задавальненнем бываю тамака.