У творы супрацьпастаўляюцца вобразы абаронцаў Кукенойса на чале з Вячкам і іх ворагаў (рыцар Данііл, граф Пірмонт, епіскап Альберт, манашка Эльза і інш.).
Вячка быў ён добрым бацькам, якога жыццё і выпадак прымусілі пакутліва шукаць выйсце, калі дачка Соф'я трапіла ў палон. Нёс Вячка адказнасць і за лёс краіны, бо быў ён «князем полацкага роду» і бачыў сваё прызначэнне ў тым, каб «зямлю, што прадзеды перадалі ў спадчыну», ад ворагаў бараніць. Князь — сумленны чалавек, які верыць у Бога. Сам пазбаўлены вераломства, ён не чакае яго і ад іншых. Ашуканствам апынуўся Вячка ў палоне, але і тады герой не разгубіўся. Ён выкарыстоўвае «навуку» крыжакоў, каб пазбавіцца палону і адпомсціць ворагам. Талёнавіты палкаводзец, Вячка дакладна ўсё разлічыў, вярнуўся ў крэпасць і знішчыў прыблудаў-тэўтонаў.
Адпавядае Вячку і яго дружына. Смелыя воі, сапраўдныя багатыры змагаюцца побач з князем: Халадок, Мірошка, Якаў Палачанін, Грышка.
Самыя адказныя заданні даручае князь евайму старшаму дружынніку Халадку. Чулае сэрца выдзяляе гэтага героя сярод іншых. Смелы, адданы князю, ён шчыра любіць сваю зямлю і ненавідзіць ворагаў.
Супрацьпастаўляюцца абаронцам крэпасці ворагі-захопнікі.
Жахлівым паўстае перад намі епіскап Альберт. За знешнім праяўленнем ветлівасці і клопату (ён загадаў раскаваць Вячку і на Вялікдзень шчодра частаваў князя) хаваецца страшны і жорсткі чалавек.
Такі ж і Пірмонт. Каб захапіць Вячку ў палон, кідаецца на яго ззаду, ускідае князю на галаву торбу і валіць на зямлю.
Адпавядае гэтым героям і Генрых, які «.., больш года выкарчоўваў з дзіцячай няспелай душы валуны язычніцтва, святым словам здзіраў, выпальваў з яе каросту крывіцкай мовы». Гэта па яго загаду захапілі Соф'ю ў палон і прыкрываліся ёю, як шчытом, пад сценамі крэцасці, выкарыстоўвалі дзіця, як прыманку для князя.
Падглядваюць (Генрых у палоне ўвесь час сочыць крадком за Вячкам), запалохваюць, дзейічаюць хітрасцю і падманам, нават б'юць дзіця, як гэта робіць манашка Эльза, —далёка не ўсе метады, якімі дзейнічаюць тэўтоны.
Спасибо
Популярные вопросы