ДАНІК:
Данік быў старанным хлопчыкам, больш за ўсіх вучняў чытаў беларускіх, рускіх і польскіх кніжак. Аднак хлопчыку прыйшлося два гады сядзець у ад-ным класе, у ма'ці не было грошай, каб даць магчы-масць вучыцца далей.
«Яму ўжо адзінаццаць. Ужо другі год хлопец сядзіць у трэцім класе. Што, хіба ён вучыцца дрэнна? Ды не! Цяпер ужо не толькі ўся школа, а ўся Галынка ведае, што ён, Зосін Данік, вучыцца лепш за ўсіх...»
«А ці добра, што я пайду туды, што я хачу вучыцца, хоць і па-польску? Што ж я — хачу панам Цабам зрабіцца?.. Ды ж дзядзька піша, каб я вучыўся! — успамінае ён з палёгкай. — У школе буду вучыцца па-польску, а дома — па-свойму. I буду шмат чытаць, буду такі разумны, як тата, як дзядзька Пятрусь, як Мікола».
Пані Мар’я:
пані Мар'ю. Вось як успрымае яе вобраз Данік: «Данік гдядзіць на белую маленькую руку настаўніцы, потым крадком цікуе на мілы прыгожы твар яе, аба-пал якога звісаюць чорныя кучаравыя пасмы коратка, «пад польку», астрыжаных валасоў. І ў душу яго само чамусьці просіцца слова «матуля», пачутае ад яе пазаўчора».
Пані Мар'я любіць сваіх выхаванцаў, і яны адказваюць ёй узаемнасцю. Хлопчыкі і дзяўчынкі захапляюцца непасрэднасцю, шчырасцю настаўніцы, яе здольнасцю парадавацца поспехам вучняў, дапамагчы ім.
Мар'я Анджэеўская была з беднай польскай сям'і. Вучылася яна ў рускай гімназіі, дзе яшчэ перад вайной яе бацька працаваў настаўнікам. Потым яна самастойна па вечарах вучыла беларускую мову.
Панна Рузя ненавідзела дзяцей, пагардліва ставілася да іх, асабліва бедных беларусаў. Недарма дзеці далі ёй мянушку « дзеўка ў розуме ».
Пра панну Рузю: «худая, крыклівая панна Рузя, якая вучыць нецікава і нудна. Адзнакі запісвае ў тоўсты блакнот, які хавае ў чорную сумачку. 3 усіх пяці адзнак яна найбольш любіць «тры з мінусам» і за ўсё-ўсякае лаецца». Ад яе Данік упершыню пачуў новыя польскія словы — матолак, Дрань і божы конь.
Пан Цаба: “У пана Цабы нос быў доўгі, чырвоны, і настаўнік гугніў у яго неяк адмыслова”.
Мікола Кужалевіч:
“— Прыдурак ты! — загрымеў на Васіля другі дзяцюк, Мікола Кужалевіч. Меншы і маладзейшы за Васіля, Мікола штурхануў гэтага здаравілу ў грудзі і замахнуўся: — Табе б вось самому па скі-віцах! Каму ты памагаеш, асталоп?! А ты, кулацкая гніда! Вось я табе!..”
“— Нічога. Ты, брат, не плач, — гаварыў ён, прыгнуўшыся. — Вырасцеш — мы ім пакажам. Твой бацька быў герой, і ты не плач.”
“— Ну, дык я, брат, не ведаю. Я, брат, у іхнюю школу і дня нават не хадзіў.”
“— Ну, дык я, брат, не ведаю. Я, брат, у іхнюю школу і дня нават не хадзіў.”
“— Гэта Купала, — сказаў ён. — Той самы, што і пра Машэку напісаў. Памятаеш? — падмаргнуў ён Даніку. — I пра мяне ён напісаў, — гартаў кнігу Мікола. — Глядзі вось, верш «Я шавец-маладзец». I пра цябе напісаў. Пра цябе і пра маму тваю.”
Стары Палуян:
“I сам стары Палуян не раз крычаў цераз плот на Данікаву маці: «Жабрачка ты! Я цябе з адной кішэні магу купіць з усёй тваёй паршывай гаспадаркай!.. “
Спасибо
Популярные вопросы