Ірка сустрэлася з аленямі, калі маці паслала яе па бабок для парасяці. Яна ўбачыла іх раптоўна і ад нечаканасці нават спалохалася. Іх было чацвёра:
“Іх было чацвёра, і ішлі яны адзін за адным.Пярэдні быў сівы і ў чорныя латы. Вялікі і прыгожы, ён дыбаў, задзёршы галаву. Рогі ў яго ляжалі аж на спіне, як загнуты абруч для вялікага кошыка. За ім ішла бязрогая, мусіць, аленіха, азіраючыся на сваіх, такіх жа бязрогіх, цялят.
Яны кіраваліся да ракі і не баяліся Іркі. Толькі, калі пабліжэлі, зафыркалі насамі і хутка схаваліся ў бярэзніку.”
Пасля нечаканай сустрэчы, дзяўчынка спяшалася дадому і раптам ёй здалося, што яна чуе выбухі, яна спужалася і кінулася бегчы, толькі праз некаторы час здагадалася, што гэта леспрамгасаўцы выцягваюць карачы з зямлі. Калі дзяўчына азірнулася, яна ўбачыла, што следам за ёй бягуць алені, яна зразумела, што яны яе пазналі. Так алені прыйшлі ў Бярозавец.
Зімой было вельмі голадна і звярам, і людзям. Бацька Іркі бярог стажок сена, але аднойчы заўважыў, што яго нехта пад’ядае. Ён сказаў Ірке наглядаць за стажком. І аднойчы дзяўчынка напаткала ля стажка аленяў, якіх бачыла ўвосень. Яна зразумела, што ім не хапае ежы. І пачала прыносіцць ім буракоў, хлеба, дазваляла есці з стажка. Дзяўчынка вельмі палюбіла аленяў.
Спасибо
Популярные вопросы