Водгук по произведению Р. Барадулина "Бацьку"

ответ:

Паэзія народнага паэта Беларусі Рыгора Барадуліна — з'ява надзвычай непаўторная, унікальная. Яна шматколерна, пластычна і эмацыянальна ўзнаўляе навакольны свет, адлюстроўвае прыгажосць роднай зямлі, пафас стваральнай працы. Вершы яго нават без подпісу пазнаюцца па яркай вобразнасці, рытміцы, унутранай рыфме, выразным гукапісе.

Р. Барадулін — прадстаўнік таго пакалення творчай інтэлігенцыі, якое ўвайшло ў мастацкае жыццё рэспублікі ў пасляваенны час. Балючая памяць аб апаленым вайной маленстве, аб гераізме, душэўнай стойкасці змагароў пранізвае паэмы «Блакада», «Балада Брэсцкай крэпасці», «Кожны чацвёрты», вершы «Палата мінёраў», «Прадвесне ў Хатыні», «1103-ці дзень вайны». Матыў чакання з вайны родных і блізкіх асабліва моцна і трагічна гучыць у вершы «Бацьку». Паэт перадае псіхалагічны стан хлопчыка з далёкіх пасляваенных гадоў, якому'ў кожным салдаце хацелася пазнаць бацьку:

Каторы раэ сыходэіў снег...

Дамоў вярталіся суссдзі.

Я кожнаму насустрач бег

І чуў кароткае «Прысдзе...»

Кожны з твораў пра вайну — гэта яшчэ адна старонка ў паэтычным летапісе гераізму народа ў Вялікай Айчыннай. Р. Барадулін асуджае войны і напамінае аб неабходнасці паўсядзённай барацьбы за забарону ядзернай зброі. Яго турбуе, што «зямному шару важка ад трацілу», што «самалёт бомбу атамную губляе».

Асаблівае месца ў творчасці Р. Барадуліна займае тэма Бацькаўшчыны — малой радзімы Ушаччыны. Нямала радкоў прысвяціў паэт матчынай хаце, роднай вёсцы, таму кутку, дзе былі зроблены першыя крокі па зямлі, дзе застаўся ляжаць у магіле бацька-партызан (вершы «Мая Бацькаўшчына», «Заінелая Ушаччына», «Зямля бацькоў», «Прыцягненне Віцебскай зямлі»). Шчымлівыя, пранізлівыя барадулінскія радкі аб вернасці бацькоўскаму дому робяць чалавека лепшым, дабрэйшым, прылучаюць да вечных крыніц духоўнасці і чалавечнасці:

нечаканая сустрэча на дзень нараджэння мне бацькі падарылі сабаку. а жывёлы маюць патрэбу ў даглядзе, таму ў мае абавязкі ўваходзіла гуляць з сабакам раніцай і ўвечары. цёплым летнім вечарам мы з адным, так клікалі маю сабаку, ішлі сцяжынкай ў гарадскім парку. на пляцоўцы для жывёл ужо не было нікога. сябрук весела бегаў каля мяне, а затым раптам насцярожыўся - і пабег у процілеглы бок, дзе пачаў весела гаўкаць. цікаўнасць прымусіла і мяне падысці туды, дзе весела круціў хвосцікам дружек. калі я падышоў і спрабаваў разглядзець, што ж ўбачыла пад кустом мой сабака, то адчуў, што нешта драпае мне нагу. я апусціў вочы да ног і ўбачыў, як па штаніне караскаўся спалоханы маленькі кацяня. яно ўцякло ад сабакі і прасіла абароны ў мяне. я ўзяў кацяняці на рукі, палашчыць і супакоіў яго. кацяня прыемна замурчало. дадому мы вярнуліся ўтрох.