2)робячы справу; 5) 1сці не спяшаючыся,3) жаданне выстацца; б) слухаць радыё. адзначце нумары словазлучэнняў, у якіх на1 выбачайце мяне; 4) паслаць за доктарам; 2)кпіць з сябе; 5) у пяці кроках ад нас; в выбрацца ў ягады; 6) хворы на сэрца. адзначце нумары простых сказаў.​

асилий быков – народный писатель беларуси. родился 19 июня 1924 года в деревне бычки ушачского района витебской области. все его произведения проникнуты темой войны. о войне в. быков знал не понаслышке. война застала быкова на украине: вначале копал окопы, затем 17-летним добровольцем отступал с армией .участвовал в боях за кривой рог, александрию, знаменку. во время кировоградской операции был ранен в ногу и живот. в начале 1944 года три месяца находился в госпитале. затем участвовал в ясско-кишинёвской операции, освобождении румынии. с действующей армией прошёл по болгарии, венгрии, югославии, австрии василий быков прошел всю войну. особенностью его произведений является то, что он показывает нам войну такой, какая она есть– в страданиях и крови.быков показывал всю горечь и жестокость войны, и всю правду. в его произведениях люди поставлены в крайне сложные условия. человеку приходится совершать моральный, нравственный выбор, полагаясь лишь на свою совесть. каждый выбирает свою дорогу на свой страх и риск. именно поэтому бескомпромиссность прозы быкова стала причиной нападок советской критики, которая обвиняла писателя в очернении советского строя. все его произведения проникнуты напряжением, реалистичностью. они обращены к переживаниям конкретного человека. повесть «жураўліны крык» вышла в 1959 году. как говорят критики, в ней четко отражены глубокий психологизм и отражение войны в судьбах конкретных героев. 1941 год. пятеро наших солдат во главе со старшиною карпенко должны перекрыть чугунный переезд и держать его сутки, чтобы прикрыть отступление батальона.

привіт подруго.як у тебе справи сподіваюся все добре.сподіваюся ти будеш мені писати листівки.надіюсь ти знайшла собі нових друзів.напишеш мені,до зустрічі бувай!

в а д з я н і к

            паводле старадаўніх павер’яў беларусаў вадзянік – уладар вадаёмаў,  жывых істотаў у іх.

            вадзяніка звычайна ўяўлялі ў выглядзе старога з зялёнай барадой,  доўгімі валасамі, расплывістым тварам, укрытага водарасцямі і цінай. лічылі, што вадзянік жыве ў вірах рэк, асабліва каля млыноў, на дне азёр, крыніц,  глыбокіх кадлодзежаў. яму прыпісвалі рух і памутненне вады, пару над ёй,  разлівы рэк, псаванне ўных прылад, разбурэнне плацін, гібельлюдзей і  жывёл у вадзе.

            у цыкле “у зачарованым царстве” знаходзім адзін верш, прысвечаны воднаму ўладару

(верш   “ вадзянік ”):

сівавусы, згорблены, я залёг між цінай

і   і грэюся – сплю на дне ракі.

твар травой аблутана, быццам павуцінай,

за сыпаюць грудзі мне жоўтыя пяскі.

          над вадой ля берага ціха спіць асока,

          ды лаза зялёная жаліцца-шуміць,

          хвалі ціха коцяцца і бягуць далёка,-

          і усё навокала сном адвечным спіць. (14)

            вадзянік – стары, сівы, згорблены, ляжыць на дне ракі, увесь аблытаны цінай і засыпаны пяскамі. старасць на дазваляе яму падняцца, агледзіць свае ўладанні і ён прытаіўся на самым днішчы.  нямоглы, здаецца, ён баіцца ўсякага шуму ці з’явы, што могуць парушыць яго шматгадовы пакой. ён нікога няздольны пакрыўдзіць.

            вельмі падобны вобраз вадзяніка малюе м.багдановіч у вершы  “асенняй ночай”, што не ўвайшоў у нізку “ у зачарованым царстве”:

…спакойна мне тут пад вадою:

      залёг я ля млына на дне;

      апруся ля кола рукою,-

      млын казку старую пачне.

              кругі завіруецца жорнаў,

              трасецца хадырна сцяна;

              а думы – як колас без зёрнаў,-

              усё мяне цягне да сна.

беспамятна колы піхаю;

хілюся да дна галавой –

і ўжо я драмлю, засыпаю

пад шум непагоды глухой. (15)

            вадзяніку ўтульна адпачываць пад вадой ля млына, што ўкалыхвае яго сваёй адвечнай песняй і стары кладзе галаву на мяккае дно і засынае.  у яго няма клопатаў. ён не здзяйсняе ні дрэнных, ні добрых учынкаў. адзінае яго справа – спаць пад млынам. 

            такім чынам, у вершах м.багдановіча паўстае вобраз старога, нямоглага вадзяніка, няздольнага кіраваць сваім царствам.

1)туман быў такі густы, што не было відаць лесу.2) птушка настолькі прывыкла да дзяцей, што ела з іх рук.3) дождж пайшоў так нечакана, што дзеціне паспелі схаваць цацкі.4) пеця так спалохайся, што не зайважыў як ляжыць на зямлі.5) мы будзем працаваць, як для сябе.6) было да таго весела, што ніхто не заўважыў як скончыўся перапынак.