Сачыненне на беларускай мове "зямля мая - зялёны дом".

родны кут самае мілае, прыгожае месца на зямлі. тут самая прыгожая прырода, самыя цікавыя казкі, самыя прыгожыя і добрыя людзі. тут усё сваё, такое роднае і каханае.

у кожнага чалавека ёсць свой ​​родны кут, куды хочацца ўвесь час вярнуцца. чаму гэта месца так цягне да сябе? чаму многія тужаць аб ім на чужбіне? напэўна, таму, што знаёмства з навакольным светам ўпершыню адбывалася менавіта ў гэтых краях. маленькі чалавек упершыню тут убачыў сонца, пачуў шум дажджу, пайшоў у школу, здабыў сяброў.

родны кут самае прыгожае месца на зямлі, тут жывуць самыя добрыя людзі. а колькі ўсяго цікавага тут было, колькі добрых успамінаў звязана з гэтым месцам. тут родны дом, дзе мама чакала са школы. прыходзіш дадому, а на стале румяныя блінцы з малаком. што можа быць смачней?

дзе б ні быў чалавек, у якой куток зямлі ён бы не зайшоў, ён заўсёды будзе ўспамінаць свой ​​родны кут, такі прыгожы і каханы. прырода, радзіма, народ, крыніца – словы аднаго кораня. зямля і чалавек непадзельныя. дык чаму ж мы, сённяшнія, аглохлі і аслеплі? паветра мы заўважаем тады, калі яго пачынае не хапаць. мы прывыклі, што свет зялёны. ходзім, мнем, топчым, завальваем плітамі і каменеем прыроду. падумаеш ! травы шмат. на ўсіх хопіць. не, гэта мы збяднелі. у сябе скралі.

мяне абураюць чалавечая жорсткасць, абыякавасць. многія наіўна мяркуюць   на наш век хопіць. а нашым дзецям, унукам што пакінем ?

адзін за адным знікаюць на зямлі цэлыя віды жывёл, птушак, раслін. сапсаваныя рэкі, азёры, моры. мы падобныя на дзікуноў. а калі б зямля ўмела гаварыць? хочацца крыкнуць: «чалавек, спыніся! абарані сваю маці! » як тут не ўспомніць нашых продкаў, якія, да зямлі, прасілі дапамогі, абароны, сілы   мудрасці. і зямлёй вылечваюцца раны і жывой, і мёртвай вадой. прыпадзем да зямлі і мы, папросім прабачэння.

счарсцвелі, агрубелі, перасталі слухаць музыку вясновага капяжу, журчашчага пад ручайку, радавацца сонцу, надыходзячаму дню. а можа, мы і прыйшлі ў гэты цудоўны свет, каб радавацца і здзіўляцца. здзівішся   – распусцяцца кветкі, песні жаўрука ў небе  загучаць увідзіш сіні аблокаў – і напоўніцца чалавечая душа дабрынёй і прыгажосцю. цяпер ты багаты. бяжы, дзяліся хутчэй сваімі скарбамі з іншымі і памятай : гэта зямля цябе трымае ў сваіх далонях, песціць і гадуе, як клапатлівая маці .

на каком языке ты написал(а)

я прачытаў аповесць в.быкава “жураўліны крык”. гэтая аповесць, як і іншыя творы быкава, што я прачытаў, пра вайну. апісання ваенных дзеянняў у творы не шмат, больш старонак адведзена апісанню настрою і стану герояў, іх успамінам і перажыванням. з усіх салдат, якія засталіся на пераездзе затрымліваць ворага, мне найбольш спадабаўся свіст. вясёлы і знаходлівы, віцька ў воінам забыцца пра тое, што іх, магчыма, чакае смерць. яго жарты падымалі ў салдаіт настрой. віцька свіст сам вельмі шчодры чалавек і не любіць скупых. гэтая рыса яго характару вельмі добра раскрываецца ў эпізодзе з салам пшанічнага. іншы на яго месцы мог бы іцца з пшанічным і ціхенька з’есці сала толькі ўдваіх. але віцька так ніколі не зрабіў бы. ён добра разумее, што ўсе воіны галодныя. таму, забраўшы падманам сала ў пшанічнага, віцька прапануе зварыць кашу на ўсіх. вядома, не вельмі добра, што ён гэта зрабіў падманам, але ў дадзенай сітуацыі іншага выйсця не было. 

мінулае свіста дае нам зразумець, што ў гэтага хлопца ў жыцці не шсё было гладка. ён быў уцягнуты ў нячыстую справу: абкрадванне дзяржавы. за гэта свісту давялося нават пасядзець у турме. але сваю памылку віцька зразумеў сам і хутка выправіў яе. 

калі пачалося вайна, свіст разам з іншымі воінамі апынуўся на фронце. а ў хуткім часе — і на пераездзе. калм з’явіліся немцы і стала зразумела, што прыйдзецца загінуць, свіст ні на хвіліну не падумаў пра здраду. ён смела і адважна змагаўся да канца, падтрымліваў дух астатніх. 

васіль быкау ставіць перад сваімі героямі праблему выбару і або здрадзіць радзіме, або стаць яе абаронцам. віцька свіст выпрабаванне вытрымаў, нягледзячы на крымінальнае мінулае і памылкі ў жыцці. за гэта не патрэбна яго вельмі строга судзіць, таму што ў кожнага чалавека ёсць свае памылкі. але адна справа, калі чалавек разумее свае памылкі і ў далейшым не робіць іх, і другая справа, калі чалавек робіць памылкі і ў далейшым іх не выпраўляе. 

вось за гэтыя рысы характару мне і спадабаўся віцька свіст.

подробнее - на -