найбольш за ўсіх у апавяданні васіля быкава “жураўліны крык” мяне ўразіў герой барыс фішар.
барыс фішар – не ваенны чалавек. ён вучоны, мастацтвазнаўца. і вайна для яго – гэта ненатуральная, невядомая справа. сваё жыццё ён бачыць у кнігах, у карцінах, у скульптуры. у першы дзень, калі камандзір карпенка раздае загады, фішар мі пачытвае кнігу.
нягледзячы на гэта, ён аддае сваё жыццё за радзіму мужна і бясстрашна.
барысу фішару мінуў трэці дзесятак, калі пачалася вайна. побач з васемнадцацігадовым глечыкам ён здаваўся ўжо сталым чалавекам. але жыццёвая рэчаіснасць для яго ўся была ў мастацтве. маленькім хлопчыкам ён спрабаваў маляваць сам, але хутка зразумеў, што ягонае прызначэнне – вывучаць цуда мастацтва. ён не бачыў іншага сэнсу свайго жыцця. барыс фішар не цікавіўся палітыкай, турботамі штодзённага жыцця. і трапіўшы ў войска, адчуваў сябе няёмка, няўмела і няўтульна.
мастак у душы, ён доўга не мог навучыцца хадзіць у нагу разам з іншымі салдатамі, аддаваць чэсць. вучэнне вайсковай справе знясільвала хлопца.
аднак, апынуўшыся на фронце, фішар не здаўся і ніякім чынам не выказаў сваёй абыякавасці да вайны. наадварот, у ім прачнуўся баец, за радзіму і за тое, у што ён верыў. пакуты мастака засталіся ў даваенным часе, і з першага дня ён бездакорна выконваў загады.
фішар памірае ў канцы аповесці, забіўшы адзінага ворага ў сваім жыцці.
Популярные вопросы