Хто з героїв шпага славка беркути рятує сороку з переламаним крилом

для проведения финансовой аферы среднего масштаба чиновник чичиков прибыл в уездный город n, чтобы познакомиться со здешней элитой и проехаться по близлежащим имениям прикупить по дешевке мертвых душ крестьян.

  в процессе поездки он знакомится с разного рода помещиками, каждый из которых стал для нас уже нарицательным. пьяница и хам ноздрев, мечтатель и прожектер манилов, домовитая коробочка, ищущий выгоду во всем, обжора собакевич, скупердяй даже для самого себя плюшкин.

    также подробно живописуются нравы уездного города, пропитанные коррупцией, адюльтером и просто лживостью.

еще произведение изобилует известными описаниями,например, природы, тройки и даром сам гоголь с изрядной долей иронии назвал свое творение поэмой.

что предложила рыбка за свое спасение?   откуп

о ком эти строчки: та призналася во всем: так и так?   чернавка

куда послала служить мужа старуха.когда стала столбовой дворянкой?   конюшню

в главе «о корени происхождения глуповцев» салтыков-щедрин искусно пародирует дискуссии середины прошлого века о происхождении руси. писатель использует этот спор для своих сатирических целей. он поворачивает его в сторону раскрытия природы самодержавной власти по отношению к народу. салтыкову-щедрину удалось подставить современный термин «царь»   на место академического «князь».  

кружыць рознакаляровая завіруха. абрывае восень раскошны ўбор дрэў, кідае яго на дарогі, нясе ў лужыны, нібы імкнучыся змыць яркую вясёлую фарбу. на ветры трапечуць апошняе лісце. здаецца, вось-вось адарвуцца ад галінкі, зваляцца на зямлю, і лес адразу зрадзее, папрастарнее і святлей. з кожным днём празрысцей становіцца лес. губляе ён сваю таямнічасць, губляе на зямлю раскошны ўбор. у сонечныя дні, якія вельмі падобныя на вясновыя, добрыя шпацыры ў лесе. і ёсць тамака выдатная паляна, куды я з сябрамі або адна хаджу адпачываць. гэта мой каханы куток, дзе можна правесці трохі вольнага часу. зелянява-жоўтая трава на палянцы, блакітнае неба і ласкавае сонца. прыбраная рябина з вясны да восені. з кожным днём усё аранжавей і ярчэй становяцца ягады на ёй. пакуль, нарэшце, не ўспыхнуць на лясным узлеску рябиновые кастрыцы. доўга будуць гарэць яны, азараючы лес сваім лядоўням полымем, пакуль не наляцяць на іх шумныя і шустрыя чароды драздоў на вясёлы . на лясным узлеску прыцягвае да сабе ўвага не толькі прыгажуня-рябина, але і дрыготкая, якая ўздрыгвае апошнім лісцем асіна. ні для каго, мусіць, не таямніца, што асіне «халодна» стала, варта толькі падзьмуць невялікаму ветрыку. хвосцік, да якога прымацаваная ліставая пласцінка, доўгі і тонкі, і форма ў яго не як у іншых – цыліндрычная, а плоская, пляскатая з бакоў. вось вецер і можа, як яму жадаецца, круціць ліст направа і налева, і дрыжыць ён таму. асіна – дрэва прыгожае. у маладых осинок лісце вельмі падобныя на лісце таполі, і дрэўца можна зблытаць з топольком. асабліва добрыя восеньскае лісце, яны бываюць самых розных расфарбовак: і жоўтыя, і барвовыя, і чырвоныя, і памяранцавыя. пазней увосень паляну і маладыя осинки: іх гладкія зелянявыя ствалы разам з беластволымі бярозкамі ўносяць у змрочны лес ажыўленне. і яшчэ ёсць у асіны адна асаблівасць. пазней увосень, калі ўжо мінуе лістапад, у яе пачынаецца ветвепад. тонкія галінкі рознай даўжыні, нібы лісце, на зямлю. на канцы галінкі ныркі, а ў іх будучае лісце. яе не зламаў вецер, яна сама аддзялілася ад дрэва, як жоўклы ліст. узімку, калі снег атуліць дрэвы і галінкі асіны нічым не вылучаюцца сярод іншых, іх можна пазнаць па гусце – яны горкія і маюць своеасаблівы пах. вядома, у гэтым лесе ёсць яшчэ шмат цікавага, але мне і запомнілася гэтая паляна. я кахаю гэтае месца ў лесе за тое, што тут можна выдатна правесці час, палюбавацца прыгажосцю лесу, паляны. і я з задавальненнем бываю тамака.