1/как вы объясните состояние андрия, когда он произносит что у него никого нет, а отчизна его-паночка?
2/осуждаете ли вы андрия за этот порыв и поступок?
3/какого отношения: отца, брата, автора к его поступку?
4/какие чувства возникают у вас при чтение фрагментов связаных с изменой адрия, и смертью?
5/как вы считаете можно ли оправдать предательство любовью?

тем, что именно в этом произведении раскрыта душа, ее проблемы в то время, дружество братьев для решения

тем самым автор показывает нам как нужно решать проблемы..

волга с вазузой долго спорили, кто из них умнее, сильнее и достойнее большего почета. спорили, спорили, друг друга не переспорили и решились вот на какое дело. «давай вместе ляжем спать, а кто прежде встанет и скорее придет к морю хвалынскому, та из нас и умнее, и сильнее, и почету достойнее». легла волга спать, легла и вазуза. да ночью встала вазуза потихоньку, убежала от волги, выбрала себе дорогу и прямее и ближе, и потекла. проснувшись, волга пошла ни тихо, ни скоро, а как следует; в  зубцове догнала вазузу, да так грозно, что вазуза испугалась, назвалась меньшою сестрою и просила волгу принять ее к себе на руки и снести в море хвалынское    каспийское  а все-таки вазуза весною раньше просыпается и будит волгу от зимнего сна.

где умный найдет, там глупый потеряет; векживи, векучись.                                                      «векживи, векучись». но учить других не торопись.                                                           

городничий уже постраревший на службе и не глупый по своему человек. хоть и взяточник, но ведет себя солидно, серьезно. говорит ни тихо, ни громко, ни много ни мало, но каждое его слово значительно.

грубые и резкие черты лица. одет, по обыкновению, в мундире с петлицами и в ботфортах со шпорами. волосы стрижены с проседью.

кружыць рознакаляровая завіруха. абрывае восень раскошны ўбор дрэў, кідае яго на дарогі, нясе ў лужыны, нібы імкнучыся змыць яркую вясёлую фарбу. на ветры трапечуць апошняе лісце. здаецца, вось-вось адарвуцца ад галінкі, зваляцца на зямлю, і лес адразу зрадзее, папрастарнее і святлей. з кожным днём празрысцей становіцца лес. губляе ён сваю таямнічасць, губляе на зямлю раскошны ўбор. у сонечныя дні, якія вельмі падобныя на вясновыя, добрыя шпацыры ў лесе. і ёсць тамака выдатная паляна, куды я з сябрамі або адна хаджу адпачываць. гэта мой каханы куток, дзе можна правесці трохі вольнага часу. зелянява-жоўтая трава на палянцы, блакітнае неба і ласкавае сонца. прыбраная рябина з вясны да восені. з кожным днём усё аранжавей і ярчэй становяцца ягады на ёй. пакуль, нарэшце, не ўспыхнуць на лясным узлеску рябиновые кастрыцы. доўга будуць гарэць яны, азараючы лес сваім лядоўням полымем, пакуль не наляцяць на іх шумныя і шустрыя чароды драздоў на вясёлы . на лясным узлеску прыцягвае да сабе ўвага не толькі прыгажуня-рябина, але і дрыготкая, якая ўздрыгвае апошнім лісцем асіна. ні для каго, мусіць, не таямніца, што асіне «халодна» стала, варта толькі падзьмуць невялікаму ветрыку. хвосцік, да якога прымацаваная ліставая пласцінка, доўгі і тонкі, і форма ў яго не як у іншых – цыліндрычная, а плоская, пляскатая з бакоў. вось вецер і можа, як яму жадаецца, круціць ліст направа і налева, і дрыжыць ён таму. асіна – дрэва прыгожае. у маладых осинок лісце вельмі падобныя на лісце таполі, і дрэўца можна зблытаць з топольком. асабліва добрыя восеньскае лісце, яны бываюць самых розных расфарбовак: і жоўтыя, і барвовыя, і чырвоныя, і памяранцавыя. пазней увосень паляну і маладыя осинки: іх гладкія зелянявыя ствалы разам з беластволымі бярозкамі ўносяць у змрочны лес ажыўленне. і яшчэ ёсць у асіны адна асаблівасць. пазней увосень, калі ўжо мінуе лістапад, у яе пачынаецца ветвепад. тонкія галінкі рознай даўжыні, нібы лісце, на зямлю. на канцы галінкі ныркі, а ў іх будучае лісце. яе не зламаў вецер, яна сама аддзялілася ад дрэва, як жоўклы ліст. узімку, калі снег атуліць дрэвы і галінкі асіны нічым не вылучаюцца сярод іншых, іх можна пазнаць па гусце – яны горкія і маюць своеасаблівы пах. вядома, у гэтым лесе ёсць яшчэ шмат цікавага, але мне і запомнілася гэтая паляна. я кахаю гэтае месца ў лесе за тое, што тут можна выдатна правесці час, палюбавацца прыгажосцю лесу, паляны. і я з задавальненнем бываю тамака.