у аўтобусе было душна і вельмі цесна. яго заціснулі з усіх бакоў, і ён ужо сто разоў пашкадаваў аб тым, што вырашыў паехаць на чарговы прыём да ўрача ранняй раніцай. ён ехаў і думаў пра тое, што зусім, здавалася б, нядаўна, а на самай справе семдзесят гадоў таму назад, ён ездзіў на аўтобусе ў школу. а потым пачалася вайна. ён не любіў успамінаць тое, што ён перажыў там, навошта варушыць мінулае. але кожны год дваццаць другога чэрвеня ён замыкаўся ў сваёй кватэры, не адказваў на званкі і нікуды не хадзіў. ён успамінаў тых, хто сышоў з ім добраахвотнікам на фронт і не вярнуўся. вайна была для яго і асабістай трагедыяй: падчас баёў пад масквой і сталі загінулі яго бацька і старэйшы брат.
во ещё одна
ехала я як то з школы на трамваі. ззаду сядзела нейкая матуля з 9-11 гадовым дзіцем на руках. і вось гэты «маляня» увесь час мяне тыкаў нагой у брудных чаравіках па белым штанах (адмыслова, я яму, напэўна), на што я звярнулася да яго матулі з просьбай яго суняць.
яна мне сказала, што яны выхоўваюць дзіцяці па сістэме нейкага «эйху..зера», гэта калі дзіцяці ўсё дазваляюць і няма чаго не зрабіла а потым ззаду падышоў хлопец, ледзь мяне старэй. дастаў з рота жуйку, наляпіў прама на лоб матулі і сказаў: «мяне таксама па гэтай сістэме выхоўвалі», - падміргнуў мне і выйшаў на наступным прыпынку.
объяснение:
вот, как то так
Популярные вопросы