Апорныя спалучэнни слов и сказы: на палянцы, гуляли у футбол, на варотах, маленький зайчык, па дарозе, з ранцами, зайчык заплакау, хоча так сама вучыцца, прылятела сарока, пачау супакоиваць, папрасиць у бацькоу, новенький ранец, адправиуся у лясную школу, прывитауся, бусел наставник запрасиу сесци, зайчык узрадавауся, став вучнем.

не выключана, што паменшаная копія помніка янку купалу, які рыхтуюць да «пераезду» у маскву, будзе ўстаноўлена і ў мінску, у музеі імя вялікага паэта. такое жаданне пакінуць на радзіме «дублікат» стварэння беларускіх майстроў цалкам вытлумачальна. як адзначыў намеснік міністра культуры рэспублікі беларусь уладзімір рылатка, шлях, які давялося прайсці аўтарам манумента (рэспубліканскі конкурс на распрацоўку праекта адбыўся вясною 2002 году) льву і сяргею гумілеўскім, безумоўна, нялёгкі. асабліва ж доўга вырашалася пытанне аб месцы размяшчэння скульптуры. называліся два асноўных адрасы - міускі плошчу і сквер каля кутузаўскага праспекта. у выніку спецыялісты спыніліся на апошнім варыянце. мадэль помніка таксама змянялася некалькі разоў (дарэчы, леў гумілеўскі - адзін з суаўтараў мінскага манумента, прысвечанага янку купалу). у прыватнасці, першапачаткова меркавалася, што пясняр будзе абапірацца на камень, цяпер - на «драўляную» агароджу з выявай папараць-кветкі. размесціцца скульптура з надпісам «мне сняцца сны аб беларусі» на зялёным пагорку, весці да яе будуць прыступкі, з пагорка будзе сцякаць крынічка. сквер каля кутузаўскага праспекта масквы (знаходзіцца ён у знакамітага дома, дзе жыў брэжнеў) досыць ціхі, помнік будзе выдатна праглядацца. дарэчы, фінансаваўся праект з бюджэту саюзнай дзяржавы без якіх-небудзь збояў. ідэя стварэння скульптуры была абвешчана ў 2002 годзе беларускімі грамадскімі арганізацыямі ў расіі і адобрана прэзідэнтам рэспублікі беларусь аляксандрам лукашэнкам і ў масквы сёння скульптары чакаюць вяртання са сталіцы расіі калегі - архітэктара юрыя грыгор'ева. пасля ўзгаднення творчых пытанняў пачнецца адліўка помніка ў бронзе (цяпер праца гатовая ў мяккім варыянце ў поўную велічыню). уладзімір рылатка называе помнік цікавым і тонкім. згодны з намміністра і леў гумілеўскі, які лічыць, што янка купала на гэты раз атрымаўся ня узнёсла-гераічным, а рамантычна-лірычным. у сваю чаргу старшыня рэспубліканскага мастацка-экспертнага савета па манументальным мастацтве іван міско запэўніў, што прайсці праз дзве «экспертызы» - беларускага савета і маскоўскага - справа нялёгкая. а гэта гаворыць пра тое, што помнік сапраўды атрымаўся. дакладная дата ўстаноўкі тварэння гумілеўскіх яшчэ не вызначана. у канцы траўня бронзавая статуя янкі купалы (у вышыню - амаль чатыры з паловай метра) ужо будзе гатова да адпраўкі ў первопрестольную. не выключана, што ўрачыстая цырымонія адкрыцця помніка адбудзецца ў верасні - у дзень беларускага пісьменства або ў дзень масквы.

в а д з я н і к

            паводле старадаўніх павер’яў беларусаў вадзянік – уладар вадаёмаў,  жывых істотаў у іх.

            вадзяніка звычайна ўяўлялі ў выглядзе старога з зялёнай барадой,  доўгімі валасамі, расплывістым тварам, укрытага водарасцямі і цінай. лічылі, што вадзянік жыве ў вірах рэк, асабліва каля млыноў, на дне азёр, крыніц,  глыбокіх кадлодзежаў. яму прыпісвалі рух і памутненне вады, пару над ёй,  разлівы рэк, псаванне ўных прылад, разбурэнне плацін, гібельлюдзей і  жывёл у вадзе.

            у цыкле “у зачарованым царстве” знаходзім адзін верш, прысвечаны воднаму ўладару

(верш   “ вадзянік ”):

сівавусы, згорблены, я залёг між цінай

і   і грэюся – сплю на дне ракі.

твар травой аблутана, быццам павуцінай,

за сыпаюць грудзі мне жоўтыя пяскі.

          над вадой ля берага ціха спіць асока,

          ды лаза зялёная жаліцца-шуміць,

          хвалі ціха коцяцца і бягуць далёка,-

          і усё навокала сном адвечным спіць. (14)

            вадзянік – стары, сівы, згорблены, ляжыць на дне ракі, увесь аблытаны цінай і засыпаны пяскамі. старасць на дазваляе яму падняцца, агледзіць свае ўладанні і ён прытаіўся на самым днішчы.  нямоглы, здаецца, ён баіцца ўсякага шуму ці з’явы, што могуць парушыць яго шматгадовы пакой. ён нікога няздольны пакрыўдзіць.

            вельмі падобны вобраз вадзяніка малюе м.багдановіч у вершы  “асенняй ночай”, што не ўвайшоў у нізку “ у зачарованым царстве”:

…спакойна мне тут пад вадою:

      залёг я ля млына на дне;

      апруся ля кола рукою,-

      млын казку старую пачне.

              кругі завіруецца жорнаў,

              трасецца хадырна сцяна;

              а думы – як колас без зёрнаў,-

              усё мяне цягне да сна.

беспамятна колы піхаю;

хілюся да дна галавой –

і ўжо я драмлю, засыпаю

пад шум непагоды глухой. (15)

            вадзяніку ўтульна адпачываць пад вадой ля млына, што ўкалыхвае яго сваёй адвечнай песняй і стары кладзе галаву на мяккае дно і засынае.  у яго няма клопатаў. ён не здзяйсняе ні дрэнных, ні добрых учынкаў. адзінае яго справа – спаць пад млынам. 

            такім чынам, у вершах м.багдановіча паўстае вобраз старога, нямоглага вадзяніка, няздольнага кіраваць сваім царствам.

  я не знаю правильно

канчатак: нулявы.   корань: прац. суфикс: ауник.

цяпер там стаіть хата,дзе раней было .зімой,калі пачынала добра цямнець,мы гулялі на вуліцы.

ураджайным будзе лета,калі снег аж да акон.ужо сонца не відаць,бо зноў на палях легла спаць.з усходу ішла вясна,каб зноў на палях зелянець.маці старалася трымацца так,нібы нічога не было.тут было столькі прастору,колькі жадала душа.трывожна,хоць скрозь цішыня і спакой.)