плакалі пралескі, дзеці — гэта раса на кволых пялёстках! — пяяў жаўранак і кружыўся над іміфарбаваныя небам, узгадаваныя сонейкам, яны на чорнай зямлі не хацелі перажыць нават ад маладзіка да ветаха вясенняга плакалі ды плакалі месцамі па лагчынах лядок стаяў, месцамі траўкі зазелянеліновыя нарогі панёс на плячах араты ад каваля; дзяцюк ахвотна быкоў накарміў. палала зарніца над бярэзнікам. у вёсцы з закураных каміноў круціўся ўверх, быццам кудзеля, белы дым — гаспадыні сняданне рыхтавалі. выйшла дзяўчына першы раз босая ў чыстае поле; убачыла, як пралескі слёзы льюць, ды сама заплакала: — ой, мяне за нямілага замуж ! — ой, пагубіла я леты маладыя абхапіла рукамі бярозку маладую ды абамлеларазам з а вакол плакалі пралескі, дзеці прытуліся ка мнепрытуліся ка мне, дзяўчынка каханая! — бо сонейка заходзіць, бо цені гусцеюць і каля млына над возерам устае, быццам белая воўна, пахучы а мо і праўда, што ў розных там замчышчах крыштальных ваююць паміж сабой рыцары дня з рыцарамі ночы? а мо і праўда, што на пурпурных хмарках ручайкамі льецца чырвоная кроў? а мо і праўда, што ў цёмным хмызе русалкі з доўгімі валасамі пяюць цяпер песні захаду? нешта казачнае бачу я ў багатых колерах нешта таемнае варожыць мне вячэрняя сэрца маё ператлумачыць сабе ўсе гэтыя дзіўныя малюнкі.цені кладуцца над вёскай, цені гусцеюць на канюшыне за пусткай, і неяк робіцца сумна- цямней і вялізней становяцца вочы твае, і душа мая тоне ў глыбокім моры іх ззяння.у гэты самы час тку я са смутку свайго карону для шаўковых валасоў тваі здаецца, ляцім з табою дзесьці далека-далека за рэчкай, за заскрыпелі варотамі касцы, зачырванелася вогнішча на
Популярные вопросы